W 40. rocznicę powstania kościoła w Ciścu bp Tadeusz Rakoczy sprawował uroczystą dziękczynną Eucharystię w świątyni wybudowanej przez mieszkańców wioski w ciągu jednej doby, wbrew zakazom ówczesnych komunistycznych władz
Razem z Biskupem Mszę św. celebrowali kapłani dekanatu, księża związani z parafią i z niej pochodzący oraz franciszkanie, w tym o. Stanisław Piętka, prezes krajowy Rycerstwa Niepokalanej. Zakonnik uhonorował budowniczego świątyni i proboszcza parafii św. Maksymiliana, ks. prał. Władysława Nowobilskiego, medalem honorowym Rycerstwa. Podczas uroczystości bp Rakoczy poświęcił 4 witraże przedstawiające św. Edytę Stein, bł. Jerzego Popiełuszkę, św. królową Jadwigę i św. Jana Kantego.
Dzień wcześniej, czyli dokładnie w rocznicę wymurowania ścian kościoła i położenia więźby, w parafii odbyła się całodzienna adoracja rozpoczęta i zakończona celebracją eucharystyczną. Mieszkańcy Ciśca modlili się także na cmentarzu za zmarłych budowniczych parafialnej świątyni.
Prace przy budowie kościoła w Ciścu rozpoczęły się wiosną 1972 r., ale zostały wstrzymane przez komunistycznych urzędników. Kolejny terminy rozpoczęcia budowy w największym sekrecie przed władzami ustalono na niedzielny poranek 5 listopada. Po 24 godzinach robót 5, 5-metrowe ściany kaplicy były gotowe, a na ich szczycie ułożono więźbę. Przez następne miesiące i lata wciąż nielegalnie rozbudowywano kościół. Świątynia została poświęcona przez kard. Karola Wojtyłę 18 grudnia 1977 r. W końcu władze ustąpiły przed uporem i determinacją mieszkańców wsi i w 1979 r. zalegalizowały kościół.
Ks. Nowobilski przywołując historyczne chwile diecezjalnej pielgrzymki do Rzymu i spotkania z Janem Pawłem II, przypomina reakcję Papieża dotyczącą cisieckiej parafii: „Aleśmy tam w Ciścu walczyli z władzami”. Dziś kościół w Ciścu jest pomnikiem zwycięstwa ludzi wiary z ówczesną ateistyczną władzą. Historia budowy została opisana m.in. w monografii Agnieszki Tyc-Waniczek pt. „Cudowne 24 godziny”. Kulisy tamtych wydarzeń przywołał także proboszcz parafii w Ciścu. Inicjator niezwykłej budowy opisał je we wspomnieniach związanych z osobą kard. Karola Wojtyły „On namaścił moje dłonie”.
Nie da się zaprzeczyć, że pandemia Covid-19 wpłynęła na życie Kościoła w kończącym się roku, również na Łotwie. Jednak ograniczenia epidemiologiczne nie unieważniły innych problemów i wyzwań, jak np. sprawa małżeństwa i rodziny w prawie państwowym.
Jeśli chodzi o kolejne fale zakażeń i walkę z ich skutkami, to warto odnotować – obok negatywnych zjawisk, jak choćby spadek frekwencji na nabożeństwach i w ogóle aktywności kościelnej – również pewne pozytywne tendencje. Należy do nich np. postęp w relacjach państwo-Kościoły, gdzie miejsce tradycyjnej wzajemnej podejrzliwości zaczęła zajmować współpraca i zaufanie. Chodzi z jednej strony o zaakceptowanie przez związki wyznaniowe wprowadzanych ograniczeń sanitarnych, a z drugiej o docenienie przez państwo społecznej roli wspólnot religijnych w sytuacjach nadzwyczajnych. Znajduje to wyraz w racjonalnym stosowaniu restrykcji epidemiologicznych, by uniknąć absurdalnego lockdownu w miejscach kultu.
Relikwiarz św. Gemmy Galgani w kościele na wrocławskich
Partynicach
Pierwszą świętą, która zmarła i została kanonizowana w XX wieku, była Gemma Galgani. Święty Ojciec Pio wyznał kiedyś, że codziennie modlił się za jej wstawiennictwem, ucząc się od niej pokory i umiejętności przyjmowania cierpienia. I nie był to jedyny święty, który zafascynował się ufnym podejściem do życia i cierpienia tej młodziutkiej włoskiej dziewczyny. Święty papież Paweł VI powiedział o niej: „Córka męki i zmartwychwstania, umiłowana córka Kościoła, który sama czule miłowała”.
Jej życie było przykładem i inspiracją również dla polskich świętych. Wspomnę tu tylko Świętego Maksymiliana Kolbego, który obrał ją sobie (obok świętej Teresy z Lisieux) za nauczycielkę życia wewnętrznego, i to zanim jeszcze została wyniesiona na ołtarze. W jego krakowskiej celi znajdowała się figura Niepokalanej oraz obrazki Gemmy Galgani i Teresy od Dzieciątka Jezus. Napisał też w liście do matki, iż lektura Głębi duszy (duchowego pamiętnika Gemmy) przyniosła mu więcej pożytku niż seria ćwiczeń duchowych.
- Życzę wszystkim doświadczenia mocy tej najdłużej opowiadanej historii o nadziei, byście byli mocnym ogniwem w tym łańcuchu opowiadającym tę historię. To jest możliwe tylko wtedy, kiedy sami dacie się wyzwolić Bogu - mówił kard. Grzegorz Ryś podczas Ekumenicznej Drogi Krzyżowej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
