Reklama

Niedziela w Warszawie

Przedszkola czy „przechowalnie”

Sejm zdecyduje czy odbędzie się referendum w sprawie objęcia sześciolatków obowiązkiem szkolnym, ponieważ organizatorzy akcji „Ratujmy Maluchy” zebrali 0, 5 miliona w całym kraju. Warszawiacy sprzeciwiającym się cieńciom w stołecznym systemie edukacji zebrali ponad 11 tys. podpisów i uważają, że zostali zlekceważeni przez władze miasta

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Liderzy Platformy Obywatelskiej muszą mieć nietęgie miny. Przez wiele lat powtarzali, że kiedy inne partie dzielą Polaków, to ich ugrupowanie łączy ludzi. Ale na pewno nie o taką sytuację im chodziło, jaka powstała po opublikowaniu dokumentu pt. „Zasady organizacji pracy przedszkoli i szkół prowadzonych przez m.st. Warszawa w roku szkolnym 2013/2014”. Przeciw zapisanym w tym materiale wytycznym solidarnie zaprotestowała część rodziców przedszkolaków i uczniów, związki zawodowe oraz pracownicy placówek i stowarzyszenia samorządowe. Ludzie się więc połączyli, ale przeciw decyzjom ratusza, w którym rządzi PO.

Pierwszy wspólny protest odbył się najpierw na sesji Rady Miasta, potem zorganizowano przemarsz ulicami miasta i pikietę pod Biurem Edukacji m. st. Warszawy. A w ubiegłym tygodniu protestujący pojawili się na nadzwyczajna Sesja Rady Dzielnicy Mokotów. Natomiast w tym tygodniu - już po zamknięciu tego numeru „Niedzieli” - znowu mieli przyjść pod Biuro Edukacji.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Oszczędzanie na dzieciach i mniej etatów

Reklama

- Nie zgadzamy się na traktowanie edukacji jako masy upadłościowej przeznaczonej do likwidacji - mówi „Niedzieli” Maciej Łapski. - A tak ma być, bo w planie jest m.in. łączenie klas i oddziałów przedszkolnych, ograniczanie liczby godzin zajęć specjalistycznych dla dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Maluchom nie zapewniono też wystarczającej liczby miejsc w publicznych przedszkolach - dodaje koordynator protestu ze Stowarzyszenia Warszawa Społeczna.

Rzeczywiście, po wiosennym naborze do przedszkoli nie dostało się 3 tys. dzieci. Natomiast w maju okazało się, że ratusz przeszacował liczbę sześciolatków, którzy od 1 września rozpoczną edukację w szkolnych ławach. W efekcie część pierwszych klas trzeba przekształcić w zerówki.

Zdaniem protestujących skutkiem wprowadzanych zmian będą też zwolnienia personelu. Pracę miałoby stracić nawet kilkaset osób. W przedszkolach cięcia etatów dotknęłyby wychowawczynie i personel pomocniczy, w szkołach natomiast nauczycieli. Najbardziej poszkodowane będą jednak dzieci. A w pierwszym rzędzie będą to dzieci niepełnosprawne.

Ratusz zaproponował bowiem, aby zajęcia wyrównawcze dla maluchów z zaburzeniami rozwoju zostały ograniczone do godziny tygodniowo. - A co mamy zrobić w sytuacji, kiedy dziecko ma zalecone kilka specjalistycznych zajęć - pytali na demonstracji rodzice niepełnosprawnych maluchów.

W przedszkolach z oddziałami integracyjnymi takich dzieci jest ponad 500. Ale ich liczba jest na pewno większa, bo dzieci z małym stopniem upośledzenia mogą też chodzić do zwykłych placówek. - Dla nich dodatkowe zajęcia z psychologami, terapeutami czy logopedami to jedyna szansa na rozwój. Miasto chce to ograniczyć, chociaż subwencję na dzieci niepełnosprawne otrzymuje z budżetu - mówi pikietujący pod Biurem Edukacji.

Na granicy bezpieczeństwa?

Reklama

Joanna Gospodarek, która kieruje biurem, uważa, że postulaty protestujących są nieporozumieniem. A dokument „Zasady organizacji pracy przedszkoli i szkół...” ma na celu jedynie ujednolicenie usług edukacyjnych i opiekuńczych. „Porównaliśmy wskaźniki organizacji i zatrudnienia w przedszkolach w Warszawie i innych największych miastach. Wszędzie były one niższe od tych obowiązujących w stolicy. Oznacza to, że ustalenie wskaźników na takim samym poziomie, jak w innych miastach, umożliwi realizację zadań edukacyjnych i opiekuńczych także w warszawskich przedszkolach” - napisała na stronie internetowej Biura Edukacji. W rozmowie z dziennikarzami (podczas pikiety - przyp. at) dyr. Gospodarek powiedziała też, że mimo kryzysu, w stolicy budżet oświaty rośnie (nominalnie o 3 mln zł).

Sęk w tym, że wzrost ten jest zadecydowanie za mały wobec potrzeb. O czym w piśmie do Hanny Gronkiewicz-Waltz napisała Małgorzata Żuber-Zielicz. „W przypadku ostatnich propozycji organizacji pracy przedszkoli dochodzimy do granic bezpieczeństwa przebywających tam, dzieci nie mówiąc już o efektywności ich pobytu dla rozwoju - napisała radna PO i wieloletnia nauczycielka do swojej partyjnej koleżanki.

Teraz referendum

Podczas pierwszej pikiety pod Biurem Edukacji, protestujący przekazali petycję, w której domagali się dokładnej informacji na temat planowanych cięć. - Na tej podstawie chcieliśmy zaproponować inne rozwiązania, tak by nie oszczędzać na edukacji. W końcu przedszkola i szkoły, to nie koszt, lecz inwestycje w przyszłość - mówi Łapski i dodaje. - Niestety, 11 tys. osób, które podpisało się pod petycją zostało zlekceważonych. Skoro władza nie chce rozmawiać postanowiliśmy włączyć się do akcji zbierania podpisów pod referendum za odwołaniem prezydent Gronkiewicz-Waltz.

Konflikt wokół stołecznej edukacji zatacza więc coraz szersze kręgi. Tymczasem wakacje zapasem. Jeśli do ich rozpoczęcia nie uda się znaleźć dobrych rozwiązań, później będzie już nic się nie zmieni. A najbardziej poszkodowani będą dzieci.

2013-06-06 10:17

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ręce na obrusie

Jak polscy rodzice traktowali wychowanie dzieci w duchu przestrzegania zasad, np. prawidłowego zachowania się przy stole, w czasach, gdy w Polsce nie panował jeszcze komunizm ani liberalizm? Najbardziej uderzająca była konsekwencja dorosłych. Z dziećmi nie obchodzono się jak z jajkiem, tylko stawiano od najwcześniejszych lat określone, nierzadko twarde wymagania. Od zasad nie było odstępstw, inaczej przestawały być zasadami. Michał Żółtowski wspomina swoje dzieciństwo spędzone przed ostatnią wojną w majątku rodziców w Czaczu na Wielkopolsce: „W okresie letnim siadało do stołu około dwudziestu osób [łącznie z nauczycielkami i nianiami]. Przy jedzeniu pilnowano, byśmy się prosto trzymali, estetycznie jedli i nie chowali rąk pod stół. Podczas obiadu i kolacji dzieci się nie odzywały, mówili tylko dorośli” („Wspomnienia z młodych lat”). Anna z Branickich Wolska spędziła najmłodsze lata w pałacu w Wilanowie, własności rodziców: „Naczelną wartość w tym systemie wychowawczym stanowił szacunek dla wieku i pracy - wspomina. - Trzeba było usługiwać starszym, pomagać im. Zawsze starsi byli pierwsi. Pamiętam nasze śmieszne pytanie: «Kiedy my dojdziemy do takiego wieku, żebyśmy mogły zjeść kawałek combra zajęczego, a nie tylko łapy?». Dzieci siedziały zawsze na końcu stołu i zjadały «resztki» z półmisków, a wszystkie dobre kąski jedli starsi…”. W domu Zaleskich w Mojówce na Ukrainie, tak jak we wszystkich domach polskich ziemian, „w czasie obiadu jadalny stawał się terenem musztry dzieci” - wspomina Anna Saryusz-Zaleska („Niezapomniana Ukraina”). - W uszach aż brzęczało od «siedź prosto, jak trzymasz widelec, jedz cicho, ręce na obrusie». Ojciec miał duże poczucie humoru. Przybierając kpiącą minę, z łobuzerskim błyskiem w oku i ostentacyjną powagą częstował dzieci sentencją: «przy stole jak w kościele», albo dla odmiany deklamował urywki ze «Złotej różdżki». Nieposłuszny Pawełek staje się powodem katastrofy; wpada pod stół, a wraz z nim «obiad cały doskonały, leguminka, flaszka winka». Nie ujdzie mu to bezkarnie (…). «Oho! Jedzie prystaw z dzwoneczkiem». Największą obrazą było usłyszeć ten przytyk. Dlatego dzieci wystrzegały się brzęczenia łyżeczką o filiżankę. Prystaw był carskim urzędnikiem policyjnym, którego wizyta nie wróżyła nic dobrego. Jeździł z dzwonkiem. Rosjanie nie bywali w naszym domu…”. Jean Goyard, historyk, znawca tradycji rodzin francuskich, podkreśla, że tradycja katolickich domów w epoce przedrewolucyjnej - zarówno we Francji, jak i w Polsce, która była z kulturą francuską silnie związana - dokonała jedynego w swoim rodzaju połączenia w nierozerwalną całość sztuki kulinarnej, sztuki nakrywania do stołu i sztuki konwersacji. „Ludzie w epoce ancien regime’u traktowali posiłki jako okazję do spotkań, a raczej, powiedziałbym, jako kolumnę, która ma przyjąć kapitel - czyli konwersację. Dzisiejszemu czytelnikowi tradycyjne zasady wychowania dzieci mogą się wydawać niezasłużoną katorgą najmłodszych, dręczeniem potomstwa, względnie sztuką dla sztuki. Zasady nie są dziś uważane za coś istotnego. Ich sens często nie jest rozumiany. A ponadto jesteśmy przyzwyczajeni do wszechobecnych obrazów antykultury - oglądania telewizji podczas wspólnego posiłku, objadania się, nieprzystojnych żartów, tolerowania u dzieci jedzenia rękami, grymaszenia, przekrzykiwania się w czasie posiłku itd. Jeszcze przed ostatnią wojną rodzice katoliccy byli czujni, bo wiedzieli, że przymykanie oczu na łamanie przez dzieci zasad zaowocuje w przyszłości słabością charakteru, uniemożliwi moralny rozwój człowieka. Wiedzieli, że zasady przyzwoitego zachowania się przy stole są nie tylko wizytówką kultury, ale mówią o człowieku bardzo wiele. Że nie szuka w życiu ułatwień, potrafi się opanować, szanuje drugiego człowieka, nie jest niewolnikiem instynktów. Dobre wychowanie tym się różni od jego pozorów: „ugrzecznienia”, przesady, sztuczności w zachowaniu, a także ulegania zachowaniom stadnym („robię to, co wszyscy, więc jestem dobrze wychowany”), że weryfikują je sytuacje trudne. Jeśli człowiek nie zachowuje się jak dzikus podczas posiłku (gdy jest na przykład wygłodzony), gdy nie porzuca zasad uprzejmości i grzeczności w skrajnych warunkach - wobec wszystkich, bez względu na ich pozycję społeczną - a także nie łamie zasad moralnych, nie ulega pożądliwości i chciwości, nie daje się przekupić, nie zaczyna kłamać, można nazwać go człowiekiem kulturalnym. Kultura na naszym kontynencie wyrosła z chrześcijaństwa. Jej rdzeniem jest miłość bliźniego. Wraz ze schyłkiem katolickiej wiary niknie kultura. Przywracanie zasad w tak pozornie mało ważnym obszarze życia, jak eleganckie zachowanie się przy stole ma więcej wspólnego z zachowaniem naszej tożsamości katolickiej, niż można by sądzić.
CZYTAJ DALEJ

Rozważania na niedzielę ks. Mariusza Rosika: Filoteos zakłada okulary

2025-08-19 11:18

[ TEMATY ]

rozważania

Ks. Mariusz Rosik

Adobe Stock

Był rok 1873, kiedy metropolita Konstantynopola Filoteos Bryennios otoczył się księgami biblioteki Hospicjum św. Krzyża. Pogrążony w lekturze, natrafił na manuskrypt pochodzący z XI stulecia. Hierarcha zanurzył się lekturze… Już w pierwszych zdaniach wyczytał: „Dwie są drogi, jedna droga życia, a druga śmierci – i wielka jest różnica między nimi. Oto droga życia: Przede wszystkim będziesz miłował Boga, który cię stworzył, następnie zaś bliźniego twego jak siebie samego, a czego nie chcesz, by ktoś ci robił, tego wszystkiego i ty także nie rób drugiemu”.

Odkryty przez Filoteosa apokryf, któremu nadano tytuł Nauka Dwunastu Apostołów, jest bardzo wczesny. Badacze datują go na koniec pierwszego stulecia, a jako miejsce jego powstania wskazują Syrię. Przytoczony powyżej fragment mógłby stać się doskonałym komentarzem do słów Jezusa, zanotowanych przez Łukasza w tym samym mniej więcej czasie: „Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa, i siądą za stołem w królestwie Bożym. Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi” (Łk 13,29-30). Jeśli sprawiedliwi przyjdą do królestwa Bożego, to kroczyć tam będą drogą życia – musiał myśleć Filoteos – a na niej drogowskazem jest przykazanie miłości Boga i bliźniego. Wskazanie na cztery strony świata dzisiejszemu czytelnikowi Ewangelii wydaje się zupełnie zrozumiałe, jednak pierwszych słuchaczy Nauczyciela z Nazaretu słowa te musiały szokować. Przecież królestwo Boże przeznaczone jest tylko dla wybranych, dla należących do narodu Boga, dla Żydów, którzy odziedziczyli obietnice dane Abrahamowi! Mówiąc o czterech stronach świata, Jezus włącza w zbawcze oddziaływanie Boga także pogan. To właśnie oni, choć przez wyznawców judaizmu uznani byli za ostatnich, staną się pierwszymi!…
CZYTAJ DALEJ

Pierwsza rzeźba przyszłego świętego millenialsa – Carla Acutisa

2025-08-24 14:40

[ TEMATY ]

Carlo Casini

Vatican Media

W Asyżu odsłonięto rzeźbę przedstawiającą bł. Carlo Acutisa klęczącego u stóp Chrystusa. Dzieło zostało wykonane z brązu przez znanego kanadyjskiego artystę Timothy’ego Paula Schmalza – informuje agencja SIR. To pierwsza rzeźba, która oddaje hołd przyszłemu świętemu z pokolenia millenialsów, który zostanie kanonizowany 7 września wraz z Pier Giorgio Frassatim.

Acutis, znany jako „influencer Boga”, wykorzystywał internet do szerzenia kultu Eucharystii, dokumentując eucharystyczne cuda z całego świata i ukazując, jak wiara może łączyć się z technologią. W rzeźbie Carlo trzyma laptopa, na którego ekranie widnieją kielich i patena – symbol tego, że za pomocą technologii ukazywał światu Najświętszą Eucharystię. Przy jego plecaku zawieszona jest także proca, którą artysta Schmalz interpretuje jako odniesienie „do Dawida stojącego naprzeciw Goliata: młodzieńca, który stawia czoło współczesnej kulturze świeckiej za pomocą narzędzi świata cyfrowego, a swoją siłę czerpie z filaru krzyża”.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję