MAŁGORZATA CICHOŃ: – Trwają zapisy na 35. sierpniowe rekolekcje w drodze. Jest Pan zaangażowany w ich organizację od początku. Jak zaczęła się ta „przygoda”?
STANISŁAW LECH: – Zanim włączyłem się w organizację pielgrzymek od strony technicznej, udzielałem się jako student krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej w Duszpasterstwie Akademickim „Na Miasteczku”. Nagrywałem prelekcje, zajmowałem się nagłośnieniem, a także uczestniczyłem w różnych pracach duszpasterstwa. Osobą pełną charyzmatu i pomysłów był ks. Józef Jachimczak. Pod jego duszpasterską opieką wchodziliśmy w czas przemian społecznych. Zwłaszcza w stanie wojennym był nam najlepszym, pełnym roztropności przyjacielem. Ogromną inspiracją w działaniu był dla nas oczywiście Ojciec Święty Jan Paweł II. Ciosem dla wszystkich był zamach na jego życie. W geście sprzeciwu wobec przemocy oraz w modlitewnej jedności z Ojcem Świętym młodzież w Krakowie zorganizowała Biały Marsz. Byłem jego uczestnikiem, ale nie organizowałem go. Natomiast bardzo chętnie włączyłem się w nową inicjatywę organizowania pieszych pielgrzymek z Krakowa do Częstochowy w intencji Ojca Świętego i ojczyzny.
– Podczas marszu odpowiada Pan za służbę techniczną. Na czym ona polega i jak zmieniała się w przeciągu lat?
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Reklama
– W służbie technicznej, będącej częścią zaplecza organizacyjnego, znalazłem szerokie pole do działania przy przygotowywaniu sprzętu technicznego i nagłośnieniowego. Zakresem elektronicznym zajmowali się moi koledzy elektronicy – również jeszcze jako studenci. Wspomnieć należy tutaj ogromną pomoc mojego ojca, który w garażu wykonywał pudełka do wzmacniaczy i stojaki dla głośników. Bardzo nam pomógł, nie szczędząc materiału ani czasu.
Na początku bazowaliśmy na sprzęcie polskim z Tonsilu. Bardzo trudno było nabyć głośniki, dlatego ks. Józef starał się kupować sprzęt przez znajomych księży. Popularność pielgrzymki bardzo rosła, a wraz z tym – zapotrzebowanie na odpowiednie urządzenia. Każdy zestaw był zasilany bateriami, co wymagało dodatkowych zakupów. Samo przygotowanie techniczne rozpoczynało się na kilka miesięcy przed marszem. Niestety, awaryjny sprzęt wymagał wiele cierpliwości i troski. Podczas pielgrzymki każdy wieczór był zajęty remontami i wymianą baterii.
Staraliśmy się wdrażać coraz to nowszą technikę. Sukcesywnie wymienialiśmy wzmacniacze, zastępując stare – nowoczesnymi. Dążyliśmy do zastosowań jeszcze lepszych zestawów. Obecnie można powiedzieć, że sprzęt jest w miarę niezawodny i dobrej jakości. Mamy nadzieję, że uda nam się przejść na nagłośnienia bezprzewodowe.
– Czy dzięki zaangażowaniu w dzieło pielgrzymki doświadcza Pan szczególnego Bożego błogosławieństwa i łask?
– Dla mnie oczywistą łaską jest moja żona, którą poznałem w Duszpasterstwie Akademickim. Od kiedy się pobraliśmy, staramy się wiele z posług dla Kościoła podejmować razem. Jedną z nich jest praca dla Duszpasterstwa Rodzin. Są to spotkania i prelekcje – jestem przekonany o pomocy Ducha Świętego w tym dziele, bo inaczej tej pracy nie da się wykonać. Inne Boże łaski to np. praca, zdrowie. Staramy się otoczyć modlitwą naszą rodzinę, przyjaciół pielgrzymkowych, rodziny spotkane w drodze i te, które obdarzają nas swoim sercem. Podczas jednego z marszów modliliśmy się wstawienniczo za naszą koleżankę, która zmagała się z trudnymi problemami. Nie wiedziała o naszej inicjatywie. Po pielgrzymce zupełnie spontanicznie powiedziała, że chyba ktoś się za nią modlił, miała takie odczucie.
Zaangażowanie dla dzieła pielgrzymkowego wykształciło we mnie otwarcie również na inne posługi w mojej parafii i nie tylko – podejmuję je w ciągu roku i nazywam to żartobliwie „diakonią techniczną”.
– Jak możemy zachęcić do udziału w najbliższym marszu osoby, które jeszcze się wahają, obawiają, czy podołają trudom?
– Pielgrzymka to wielkie wyzwanie. Jak się okazuje, jest to przede wszystkim wewnętrzny spór z samym sobą. Dlatego trzeba mieć intencję pójścia. Niezwykła wydaje się być intencja otwarcia na poznanie ludzi. Znamy wiele małżeństw, które spotkały się po raz pierwszy właśnie na pielgrzymce. Dlatego osobom, które się wahają, warto uświadomić, że to szansa na rozwój naszej miłości. Pracujemy nad tym, aby ta miłość była cierpliwa, łaskawa, nie szukała poklasku, nie unosiła się gniewem itd.
Mamy też przyjaciół, którzy – z racji wieku i zdrowia – nie mogą pójść z nami, ale zawsze uczestniczą w rozpoczynającej marsz Eucharystii na Wawelu. Ich serdeczność i zainteresowanie naszym zaangażowaniem są ogromne. Zawsze proszą nas o modlitwy w ich intencjach. Zabieramy je więc ze sobą, a Pan Bóg niech sam rozdaje łaski!