W 1989 r. niewielu młodych ludzi w Polsce mogło marzyć o uczestniczeniu w Światowych Dniach Młodzieży. Nawet nasza wiedza o trwającej już tradycji spotkań młodych z Papieżem Polakiem w różnych miejscach świata była bardzo skromna. Poprzednie Światowe Dni Młodzieży w 1987 r. odbyły się w dalekim Buenos Aires. Tym razem miały być w Europie, w starodawnym miejscu pielgrzymkowym Santiago de Compostela. Jan Paweł II zwrócił się wówczas do wiernych Europy Zachodniej z prośbą, aby umożliwili udział w tym wydarzeniu młodym ze Wschodu. Wspólnota Emmanuel zaprosiła ruchy rodzinne i obrońców życia. Wraz z kilkoma osobami z Rodziny Rodzin dołączyłam do tego wyjazdu. Bariery do pokonania były rozmaite. Mieliśmy samodzielnie dojechać do Wiednia i stamtąd wrócić do ojczyzny. Najpierw przytrzymano nas na granicy czechosłowacko-austriackiej; opuszczaliśmy przecież teren bloku socjalistycznego. Na miejsce przyjechaliśmy z wielogodzinnym opóźnieniem, gdzieś w wiosce czekano na nas z kolacją, ale było zbyt późno, żeby tam dojechać. Pierwszą noc spędziliśmy w autokarze, bo kierowca musiał odpocząć. Głodni, nieumyci, zaczynaliśmy nasz szlak św. Jakuba. Nie mogliśmy kupić nawet butelki wody, bo nie mieliśmy gdzie wymienić na szylingi austriackie kilku dolarów, które były całym naszym majątkiem. Innego dnia nasze autokary (w których byli, oprócz Polaków, pielgrzymi z Węgier i Rumunii) gdzieś na południu Francji zajechały do pałacu, gdzie przyjęto nas uroczystą kolacją. Uczyliśmy się „biedę cierpieć i obfitować” (por. Flp 4,12). Gdy kolumna autokarów się powiększała, rosło też nasze doświadczenie Kościoła. Spotykaliśmy się na wspólnych posiłkach lub noclegach, zawsze na Eucharystii sprawowanej w wielu językach. Niezapomniane wrażenie robiła modlitwa „Ojcze nasz”, podczas której każdy modlił się głośno w ojczystym języku.

Wdzięczność

Wspominam tamte dni, bo mam powody do wdzięczności. Pan Bóg rzucił mnie na wody, których nie mogłam przed 26 laty przewidzieć, ale być może przygotowywał mnie wtedy na otwarcie się na Kościół na krańcach świata. Od kilkunastu lat wspieram organizacyjnie Ośrodek Rehabilitacji Trędowatych Jeevodaya w Indiach. Mam tam przyjaciół i chrzestnych synów. Kiedy papież Franciszek ogłosił w Rio de Janeiro, że kolejne Światowe Dni Młodzieży odbędą się w Krakowie, zamarzyłam o zaproszeniu podopiecznych Jeevodaya do Polski. Projekt nazwaliśmy Dni Młodych bez Granic, bo ci młodzi mają więcej granic do pokonania niż my w 1989 r. Pochodzą z rodzin naznaczonych trądem. Mieszkają w kraju, gdzie żyje ok. 2/3 ludzi trędowatych całego świata, a choroba oznacza wykluczenie z kasty, społeczności wioskowej, często rodziny. Trędowaci nie znajdują pracy, żyją z głodowej zapomogi dawanej przez państwo i z tego, co zdołają użebrać w miastach. Dlatego na ich obrzeżach tworzą osiedla zwane koloniami trędowatych. Ci ludzie nie mają dostępu do lekarza, a ich dzieci nie mają szansy na naukę. To dla nich przed pół wiekiem budował dom, przychodnię i szkołę polski pallotyn ks. Adam Wiśniewski. Z nimi i dla nich pracuje od 26 lat dr Helena Pyz. Ośrodek tworzą też sami wyleczeni trędowaci, którzy zdecydowali się służyć innym swoim braciom. Wielu absolwentów założyło rodziny, dzięki uzyskanemu w Jeevodaya wykształceniu podjęło pracę i żyje godnie.

Przygotowania

W Jeevodaya trwają już przygotowania do Światowych Dni Młodzieży. Na comiesięcznej modlitwie i rozważaniach spotyka się ok. 40 osób. Są w tej grupie studenci i młodzi absolwenci, którzy przyjeżdżają z odległych miast, są uczniowie najstarszych klas szkoły w Jeevodaya, są też młode niepełnosprawne kobiety, które przyszły do Jeevodaya za późno, aby podjąć naukę w szkole. Kilkoro pochodzi z rodzin o długich tradycjach chrześcijańskich, rodzice wielu włączyli się do Kościoła już w Jeevodaya. Sporą grupę stanowią młodzi, którzy przyjęli chrzest rok lub pół roku temu, są też osoby, które formalnie nie rozpoczęły katechumenatu, ale chcą poznać naukę Jezusa. Żyją w swoistej enklawie tolerancji w społeczeństwie, w którym katolicy stanowią ok. 1 proc., a konwersja na chrześcijaństwo jest urzędowo zakazana. W sąsiednim stanie przed kilku laty bestialsko zamordowano ponad stu chrześcijan, bo nie chcieli wyprzeć się wiary w Jezusa. Dla tych młodych wyprawa do lokalnego sanktuarium była niezwykłym odkryciem, że chrześcijanie są także w Indiach, a nie tylko w dalekiej Europie (tych znają z przyjazdów licznych wolontariuszy do ich ośrodka).

Przed kilku laty w Jeevodaya pracował jako wolontariusz student medycyny, którego rodzice od dawna wspierali dziewczynkę z ośrodka w ramach akcji Adopcja Serca. Kamil cieszył się ze spotkania z „siostrą”. Miał też okazję odwiedzić kolonię, z której pochodziła Surajini. Rodziców nie było w domu, poszli do pracy (czyli żebrać). Kamil długo siedział w ciemnej izbie z jednym dużym łóżkiem, na którym był zgromadzony cały majątek rodziny, i nie mógł stamtąd wyjść. Przypominał sobie drobne kwoty, które rodzice potrącali mu z kieszonkowego na rzecz „siostry”. Uświadomił sobie, że za cenę kilku batonów, których sobie odmówił, dziewczynka mogła wyrwać się z nędzy i mieć szansę na normalne życie.

Autorka jest kierownikiem Sekretariatu Misyjnego Jeevodaya.

* * *

Drogi Czytelniku, jeśli nie jest Ci obojętny los młodych Hindusów, którzy mają do pokonania tak wiele barier, by przybyć na spotkanie z krajem swoich dobrodziejów i z Kościołem powszechnym – wpłać, proszę, na nasze konto równowartość 1 batona w miesiącu albo 10 batonów, których nie zjesz do ŚDM. Możesz też pomóc jako wolontariusz w zrealizowaniu projektu Dni Młodych bez Granic, który swoim patronatem objął abp Henryk Hoser. Prosimy o modlitwę, by całe przedsięwzięcie powiodło się zgodnie z wolą Bożą.

Szczegóły na stronie: www.jeevodaya.org.