W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r., 34 lata temu władze komunistyczne w PRL wprowadziły stan wojenny, ograniczając podstawowe prawa obywatelskie, zawieszając działalność organizacji społecznych i związków zawodowych. NSZZ „Solidarność” rozwiązano, ale nie uśmiercono. Ok. 10 tys. osób internowano, w regionie było to 368 działaczy. „13-tego grudnia roku pamiętnego wylęgła się WRON-a z jaja czerwonego/. Rozpostarła skrzydła od Gdańska po Kraków. Wtrąciła za kraty najlepszych Polaków (...)” – śpiewano.

– Byłem wówczas młodym księdzem, wikariuszem w Pilicy, jechałem samochodem na rekolekcje do Bebelna – wspomina ks. Jan Staworzyński, dziekan i proboszcz w Pińczowie. – Nie mogłem uruchomić radia w samochodzie, byłem pewien, że się zepsuło, dopiero na plebanii w Bebelnie dowiedziałem się o wprowadzeniu przez Jaruzelskiego stanu wojennego. Między kolejnymi Mszami św. słuchałem jego przemówienia i włosy stawały dęba na głowie. Pytaliśmy się wzajemnie, czy to początek wojny narodowej, czy może zwiastun upadku komunizmu? Starsi, którzy jeszcze pamiętali czasy wojny, otwarcie płakali. Na moich rekolekcjach były tłumy i jak sądzę, nie chodziło tyle o nauki, ile o to, aby być razem, wspólnie się modlić, znaleźć siłę i oparcie w tej wspólnocie. Były to czasy ogromnego związku wiernych z Kościołem w Polsce – mówi ks. Staworzyński.

W Kielcach stan wojenny poprzedziły wydarzenia sierpniowe – 29 sierpnia 1980 r. – jako pierwsza stanęła Fabryka Łożysk Tocznych „Iskra”. Strajki objęły w następnych dniach kolejne zakłady pracy, m.in. POLMO – SHL, Chemar, Premę, Transbud. W „Iskrze” powstał Międzyzakładowy Komitet Założycielski Kieleckich Niezależnych Samorządnych Związków Zawodowych. 15 września – 45 przedstawicieli 11 zakładów pracy – podpisało deklarację wstąpienia do NSZZ. 19 października 1980 r. ukazał się pierwszy numer pisma „Solidarność Świętokrzyska” – od trzeciego numeru wychodzący jako „Biuletyn NSZZ «Solidarność» Regionu Świętokrzyskiego”.

13 grudnia 1981 r. siedziba Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność” w Kielcach została zajęta przez milicję i ZOMO. Do końca grudnia 1981 r. zarejestrowano 312 internowanych z woj. kieleckiego. Z Regionu Świętokrzyskiego ogółem internowano 368 osób. Większość przewożono do Aresztu Śledczego w Kielcach, w którym utworzono ośrodek odosobnienia. Najdłuższe internowania działaczy z Regionu Świętokrzyskiego trwały nawet 10 do 12 miesięcy. Odnotowano 25 przypadków dwukrotnej, a także jeden przypadek trzykrotnej izolacji. W kieleckim Areszcie Śledczym znajdowało się 250 miejsc dla internowanych, na ostatnim piętrze więzienia. Zatrzymani mieli takie same warunki, jak pospolici przestępcy. Raz na dzień mogli odbywać jednogodzinny spacer, raz w miesiącu mieli możliwość widzenia się z bliskimi. W czerwcu 1982 r. przeprowadzili strajk głodowy. Wydawali też więzienne gazetki „Gryps’’, „Krata’’ i „Nasza Krata’’. Ostatni internowany został wypuszczony z więzienia na Piaskach w grudniu 1982 r.

Pomocy internowanym i aresztowanym po wprowadzeniu stanu wojennego, a także zwalnianym z pracy z przyczyn politycznych oraz ich rodzinom udzielał Biskupi Komitet Pomocy Potrzebującym w Kielcach.

W 2008 r. Krzyże Kawalerskie Orderu Odrodzenia Polski otrzymali trzej księża diecezji kieleckiej, którzy w latach 80. XX wieku działali w Biskupim Komitecie Pomocy Potrzebującym. Odznaczenia przyznane przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego otrzymali: ks. Aleksander Chycki, ks. Edward Panek oraz ks. Stanisław Wójtowicz. Wręczał je w imieniu Prezydenta poseł Przemysław Gosiewski, w obecności bp. Kazimierza Ryczana.

Odznaczeni kapłani byli zaangażowani w pomoc dla ofiar stanu wojennego, represjonowanych przez władze, internowanych i ich rodziny. Tę pomoc realizowano głównie w obrębie Biskupiego Komitetu działającego w Kielcach latach 1982-1985. Komitet powołał ówczesny ordynariusz kielecki bp Stanisław Szymecki. Działalność Komitetu obejmowała pomoc materialną, medyczną, prawną, psychologiczną i duszpasterską. Jego siedziba znajdowała się w Kielcach, w Domu Księży Emerytów przy Alei IX Wieków Kielc. Za swą działalność Komitet zyskał poparcie i pomoc ze strony ludności miasta i diecezji. Stosunek władz komunistycznych był jednoznacznie negatywny, a w aktach SB jego działalność była opatrzona kryptonimem „Dar”. W prace Komitetu angażowała się grupa osób duchownych i świeckich. Byli to: Maria Żak, Danuta Kogut (Papaj), Anna Stępień, Mirosława Sarna, Józef Płoskonka, Zygmunt Kaleta, Michał Chałoński i in. Porad prawnych udzielali głównie Wojciech Czech i Edward Rzepka.