EDYTA HARTMAN: – 6 października Eucharystią pod przewodnictwem bp. Tadeusza Pikusa Wyższe Seminarium Duchowne Najświętszego Serca Pana Jezusa w Drohiczynie zainauguruje kolejny rok działalności. To dobra okazja, by zajrzeć za mury i bliżej przyjrzeć się seminarium. Tym bardziej że niektórzy utożsamiają życie seminarzysty z życiem każdego innego studenta wyższej uczelni. Tymczasem – z założenia – droga do kapłaństwa musi się różnić, uczyć pokory, skromności, rozeznawania drogi i utwierdzania lub nie w powołaniu. Jak więc wygląda życie kleryka w seminarium?

KS. MARCIN SZYMANIK: – Na wstępie warto podkreślić, że w tym roku rozpoczynamy 60. rok akademicki w naszym seminarium. Zatem jest to okazja, aby podziękować Bogu za każdego kapłana, który w ciągu tych lat opuścił drohiczyńską Alma Mater i poszedł służyć ludziom jako kapłan. Chcemy także pamiętać i modlić się za wszystkich profesorów, którzy wiele wysiłku i serca włożyli w przygotowanie alumnów do kapłaństwa.
Wracając do pytania o to, jak wygląda życie kleryka w seminarium, warto zaznaczyć, że najczęściej seminarium postrzegane jest jako miejsce ciągłej modlitwy w kaplicy. Bardzo często z takim obrazem rozpoczynają formację seminaryjną nowi alumni. Szybko jednak okazuje się, że życie seminaryjne jest bardzo zróżnicowane. Obok sfery duchowej, a więc modlitwy wspólnotowej i osobistej, rozmów z kierownikiem duchowym, sakramentów itp., współistnieje sfera intelektualna, czyli wykłady lub studium własne. Wynika to z faktu, że alumni muszą posiąść pewną podstawową wiedzę filozoficzną i teologiczną, która pomoże im w przyszłej pracy kapłańskiej. W codziennym życiu jest również czas na odpoczynek, spotkania przy tzw. kawie czy chociażby sport. Często alumnów można spotkać na boisku piłkarskim, jak również na siłowni. Niestety w kilku zdaniach nie jestem w stanie ukazać wszystkich aspektów życia seminaryjnego, dlatego osoby, które chcą dowiedzieć się więcej na ten temat, odsyłam na naszą stronę www.wsddrohiczyn.pl.

– Czego uczy się kleryk na I, a czego na VI roku? Proszę przybliżyć poszczególne przedmioty wykładane w seminarium?

– Pozwoli Pani, że w odpowiedzi na to pytanie spojrzę szerzej, uwzględniając całą formację, która w seminarium trwa sześć lat. Można jednak dokonać pewnego podziału: pierwsze dwa lata to filozofia, a kolejne cztery to teologia. Jako pierwszy przedmiot, który obecny jest w ciągu całej formacji, wymienię Pismo Święte. Św. Hieronim powiedział, że „nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa”, a wszyscy chcemy jak najlepiej poznać Jezusa i wejść z Nim w prawdziwą relację miłości. Wśród przedmiotów filozoficznych wymieńmy: historię filozofii, metafizykę, logikę, antropologię, etykę, filozofię przyrody itp. W gronie przedmiotów teologicznych znaleźć możemy: teologię moralną, dogmatyczną, fundamentalną, pastoralną czy chociażby teologię biblijną. Ważnym przedmiotem w formacji jest również historia Kościoła powszechnego i diecezjalnego. Szczególny nacisk profesorowie kładą na wymiar duszpasterski, a więc homiletykę (alumni uczą się poprawnie wygłaszać homilie), katechetykę (chodzi o przyszłą katechezę szkolną, chociaż nie tylko) oraz liturgikę (uczą się, jak poprawne i pobożne sprawować liturgię). Dla całego oglądu wypada wymienić również muzykę kościelną, prawo kanoniczne, psychologię i języki obce (łaciński, grecki, hebrajski, angielski, a dla chętnych włoski).

– Czy w seminarium jest miejsce na rozwijanie swoich własnych pasji? Czy istnieją jakieś kółka zainteresowań?

– Wszystko zależy o jakich pasjach mówimy. Jeżeli ktoś interesuje się wspinaczką górską czy sportami wodnymi, to może być problem. Jasno trzeba powiedzieć, że seminarium nie zamyka człowieka w ścisłych ramach, nie pozwalając na rozwój zainteresowań. Wszystko jednak musi być właściwie poukładane, tak by zainteresowania nie przeszkadzały w formacji, a w konsekwencji w przyszłym życiu kapłańskim.
W naszej wspólnocie jest kilka kół zainteresowań: Caritas, KSM, sportowe, różańcowe, historyczne, misyjne, Ruch Światło-Życie. Efektem działań tych kół są spotkania sportowe i formacyjne z młodzieżą, odwiedziny w Domach Pomocy Społecznej, wyjazdy historyczne itp.

– Czy w seminarium jest miejsce na pracę, choćby w ogrodzie seminaryjnym?

– W naszym seminarium alumni sami dbają o czystość i porządek w budynku i poza nim. Zatem sprzątanie, odkurzanie, mycie podłóg jest wykonywane przez alumnów. Dziekan (przedstawiciel alumnów) konkretnie określa, za jaką pracę ktoś odpowiada. Ogród to także ich dzieło. Za codzienną pracę i zaangażowanie bardzo im dziękuję.

– A co z wakacjami alumnów, czy mają trzy miesiące wolnego jak inni studenci, czy raczej odbywają jakieś praktyki? Jeśli tak, to jakie i gdzie, bo nie dla wszystkich jest to oczywiste?

– Wakacje są czasem odpoczynku dla każdego alumna, który sam je planuje. Musi jednak pamiętać, aby uwzględnić dwutygodniowy dyżur w seminarium (wakacje to szczególny czas pracy w ogrodzie) oraz co najmniej jedną „akcję” (tzn. oaza, kolonie KSM, Caritas, Piesza Pielgrzymka Drohiczyńska na Jasną Górę itp.). Będąc klerykiem, należy również pamiętać o większym udziale w życiu parafii.

– Na czym polega funkcja prefekta, którą Ksiądz od roku sprawuje?

– Prefekt jest współpracownikiem rektora w sprawach studiów seminaryjnych i wychowania. Do zadań prefekta należy czuwanie nad dyscypliną życia seminaryjnego, czyli przestrzeganie obowiązującego regulaminu; wyznaczanie alumnów do sprawowania różnych urzędów seminaryjnych, koordynowanie działań związanych ze studiami alumnów itp. Obok tych stricte formalnych zadań są inne, których celem jest pomoc alumnom w codziennym życiu.

– Wstąpienie do seminarium nie gwarantuje święceń, ale jest pierwszą drogą ku nim. Czy można utwierdzać w powołaniu, czy raczej każdy z seminarzystów musi rozsądzić głos Boga w swoim sercu indywidualnie, sam?

– Każda decyzja musi być podejmowana w wolności sumienia. Rolą wychowawców i moderatorów jest towarzyszenie alumnom i pomoc w rozeznawaniu i podejmowaniu decyzji. Kiedy byłem alumnem, pewnego razu powiedziałem ojcu duchownemu o tym, jak widzę swoje życie seminaryjne i jaką podejmuję decyzję. Ojciec mi powiedział, że on to widzi trochę inaczej i kazał mi się jeszcze zastanowić, bo mogę popełnić błąd. Najbliższe dni pokazały, że to była cenna rada. Wychowawca musi trzeźwo ocenić pewne sytuacje i decyzje, które nieraz mogą być podejmowane zbyt szybko lub pod wpływem emocji. Nie możemy zadecydować za kogoś, ale chcemy pomóc w postawieniu kolejnego kroku.

– Czym powinien – według Księdza – charakteryzować się kapłan, by dotrzeć do dzisiejszego człowieka, często zagubionego, gniewnego, a nawet, co więcej – wątpiącego i negującego istnienie Boga?

– To jest trudne pytanie. Mówiąc krótko: kapłan powinien żyć Bogiem, więc powinien być żywym świadkiem zmartwychwstałego Jezusa. Dzisiejszy człowiek nie potrzebuje ludzi, którzy tylko moralizują i pouczają, bo takich często spotyka w domu, szkole czy pracy. On chce usłyszeć, że Jezus Chrystus nie jest kolejną historyczną postacią z opowieści, ale jest żywym Panem i Zbawicielem, który go kocha. Aby takiego Jezusa przekazywać i o Nim mówić, my jako kapłani sami musimy codziennie z Nim rozmawiać, aby stawać się jak najlepszymi narzędziami w Jego ręku. Myślę, że ludziom zagubionym pomoże kapłan, który na kolanach staje przed Bogiem.

– Czy w seminarium pojawiają się inicjatywy, skierowane do młodzieży?

– Tak. W każdy trzeci czwartek miesiąca o godz. 20. Zapraszamy młodzież męską do wzięcia udziału we wspólnej adoracji połączonej z krótką konferencją, która ma miejsce w kaplicy seminaryjnej. W czasie najbliższych spotkań będziemy pochylać się nad nauczaniem Papieża w czasie ŚDM w Krakowie. Najbliższa adoracja odbędzie 20 października br. Szczegółowe informacje będą pojawiały się na naszej stronie internetowej.