ANNA SKOPIŃSKA: – Przyjechał Ksiądz do Łodzi z Ukrainy – dlaczego?

O. VASYL BERKYTA: – Od 2003 r. istnieje w Łodzi parafia greckokatolicka. W kaplicy św. Krzysztofa, u Ojców Jezuitów. Od pewnego czasu jest też tu dużo Ukraińców – studentów, pracowników. I my, jako Kościół, mamy obowiązek zaspokoić ich duchowe potrzeby i być z nimi. Zresztą po niedawnej kolędzie w domach widziałem, że ludzie są zadowoleni, że przyjechałem do nich. Mówią nawet, że to sama Ukraina do nich przyjechała. Bo tęsknią za domem i potrzebują także tu wspólnoty Kościoła.

– A przystanek u bonifratrów?

– Najpierw jako grekokatolicy korzystamy z gościnności jezuitów, a u bonifratrów przez pewien czas będę mieszkał. Czekam tu na mieszkanie, które przyzna nam Urząd Miasta i wtedy będę mógł do Łodzi sprowadzić swoją rodzinę – żonę i czwórkę dzieci. Bonifratrzy są bardzo otwarci. Mam wrażenie, że jestem tu już kilka lat.

– Jezuici, bonifratrzy i grekokatolicy – to jest ta jedność chrześcijan?

– Tak. Mamy takie jedno zadanie: chcemy, by wszyscy ludzie widzieli Bożą miłość. I wiedzieli, że Kościół jest tam, gdzie są oni. W planach jest stworzenie parafii w Piotrkowie, Skierniewicach, Sieradzu, bo tam dużo Ukraińców.

– Jaka jest różnica między katolikami a grekokatolikami?

– W wierze nie ma żadnej. Mamy tylko różny obrządek. Nasza Msza św. wygląda może trochę inaczej, bo między ludźmi a kapłanem jest taka ściana – ikonostas, a kapłan stoi tyłem do ludzi. Ornaty dla kapłanów też się różnią, ale wszystko inne jest takie samo.

– Modlitwy o jedność chrześcijan coś dają? Nie jest tak, że to kapłani się spotykają, a ludzie, wierni pozostają w swoich grupach?

– To najpierw kapłani muszą pokazać, jak ma być. Pokazać, że każdy, kto ma otwarte serce, będzie otwarty na drugiego człowieka i będzie kochał drugiego człowieka.

– Na Mszę do jezuitów przychodzi dużo osób?

– Około 50 osób. Ale nie przychodzą tylko grekokatolicy. Także wierni rzymskokatoliccy. I dzięki temu, że jest ta parafia, w której od momentu powstania było już sześciu księży, jest możliwość sprawowania Mszy św. – w każdą niedzielę o godz. 9 ludzie mogą być razem. Wtedy i tęsknota za domem jest mniejsza. Wiadomo też, że kiedy ciężko, trzeba trzymać się razem. Dlatego jak tylko mogę, staram się docierać do ludzi i być dla nich dostępny.

– W Kościele katolickim jest celibat, w greckokatolickim nie, wy, kapłani, macie rodziny. Dla Księdza rodzina jest wsparciem?

– Jest wielkim wsparciem. Na Ukrainie rodzina księdza to jest przykład naprawdę katolickiej rodziny. Przykład, by inni widzieli, jak to ma być. Mają być dzieci, zgoda i miłość. Mam trzy córki i syna. Najmłodsza córka ma dopiero 3 lata. Żona jest lekarzem. Codziennie kontaktujemy się ze sobą, rozmawiamy, bo tęsknię za nimi.

– Można teraz spokojnie żyć na Ukrainie?

– Dalej trwa wojna i może też dlatego dużo ludzi chce stamtąd wyjechać. Chcą po prostu żyć spokojnie. Bo tam nie ma przyszłości. Każdy dzień jest ciężki, pracy mało, zarobki niewielkie.

– Kiedy Ksiądz ewangelizuje, rozmawia z ludźmi, to chce przyciągnąć ich tylko do swojego Kościoła?

– Nie. Jestem już dziewięć lat księdzem i ciągle zależy mi, by ludzie najpierw uwierzyli w Boga. I wierzyli. Ale każdy ma być w tym Kościele, w którym jest urodzony i wychowany.

– Co jest najważniejsze w człowieku? To, czy chodzi do kościoła?

– Apostoł Paweł mówi, że wiara bez uczynków jest martwa. Dlatego to za mało wierzyć i za mało tylko chodzić do kościoła. To musi iść ze sobą w parze. Także to, by żyć w zgodzie z Dekalogiem i być po prostu przyzwoitym człowiekiem.

– Spowiada także Ksiądz, nie we wszystkich Kościołach spowiedź jest taka jak u nas. Ten sakrament pojednania i pokuty jest potrzebny?

– My codziennie rano wstajemy i obmywamy twarz wodą, by być czystymi. Tak samo i nasza dusza. Musimy ją często oczyszczać właśnie podczas spowiedzi.

– Wiara odchodzi do lamusa, bo czasy się zmieniają?

– Wiara jest potrzebna. Muszę w coś wierzyć.

– To mówi Ksiądz...

– Nie. Mówię tak dlatego, że tak jest. Jestem tego pewien. W wierze najpiękniejsze jest to, co codziennie jest obok nas. Nie możemy żyć i nie wierzyć. Ale trzeba, by nasza wiara szła w dobrym kierunku. I dlatego istnieje Kościół, kapłani, po to by pokazać drogę do zbawienia. A ludzie zobowiązani są mieć otwarte serce, szukać prawdy i wszystko wtedy jest dobrze, i będzie dobrze.

– Spotyka Ksiądz takich szukających prawdy? Czy częściej tych wątpiących?

– Różnych. Ktoś przychodzi do kościoła, bo naprawdę wierzy i chce tego, a ktoś inny tylko z ciekawości czy nawet dlatego, że tak trzeba, ale ja, jako kapłan, dla każdego muszę znaleźć czas.