Pan Artur: – To wszystko spadło na mnie jak grom z jasnego nieba. Jeszcze tego dnia byłem normalnie w pracy. Wróciłem do domu, zjadłem obiad, wziąłem swoje leki i siedziałem przy laptopie. Zaczął mi ten laptop jakoś wirować, widziałem go podwójnie i przeszedł przeze mnie impuls elektryczny od czubka głowy wzdłuż całego kręgosłupa. Czułem, że z mięśniami jest coś nie tak. Doszedłem do łóżka, podpierając się wszystkim, czym mogłem, padłem i tak zostałem. Kiedy żona wróciła, zobaczyła mnie leżącego na prawej stronie. Przyjechała karetka i zabrano mnie.
Ślub
Poznaliśmy się przez Internet. Kiedyś mnie coś naszło. Myślę – wejdę sobie na czat. Tak śmiesznie to wyszło, że pierwszy raz spotkaliśmy się w szpitalu. Coś zaiskrzyło.
Pani Justyna: – Zaczęliśmy pisać do siebie, to była typowo internetowa znajomość. Nie chciałam się za bardzo otworzyć, bo w ogóle nie wierzyłam w takie znajomości, nawet do końca nie powiedziałam, skąd jestem. Mąż długo walczył o mój numer telefonu. No i się dowiedziałam, że jest w szpitalu, i pojechałam go odwiedzić z koleżanką.
Pan Artur: – Tak się przełamały dziewczyny.
Reklama
Pani Justyna: – Później mąż przyjechał do mnie, ja do niego i tak się zaczęło. Miłość. Po 2,5 roku znajomości pobraliśmy się w sierpniu 2011 r. Wesele było duże, goście dopisali i pogoda była ładna. Ślub wzięliśmy 13 sierpnia i niektórzy uważali, że to pechowa data. My tak nie sądzimy, bo choroba męża może nas do siebie jeszcze bardziej zbliżyć.
Pan Artur: – To jest dla nas forma próby. Dużo jest w dzisiejszym świecie osób, które uważają, że jak jest jakiś kłopot, to najlepiej się rozstać, zostawić i koniec. A to nie tędy droga. Mimo że teraz jestem na wózku, to staram się na co dzień żonie pomagać, jak tylko potrafię.
Choroba
Choroba zaczęła się rok po ślubie. Nic nie wskazywało na to, że coś się wydarzy. W tym czasie miałem urlop. Zaczęły mnie boleć mięśnie nóg. Byliśmy na weselu i już to wesele przesiedziałem. Doszły bóle i zawroty głowy, nudności. Zrobiłem się jak roślinka, potrafiłem całe dnie spać.
Pani Justyna: – Mąż nawet nie oglądał meczów i to był dla mnie znak, że coś jest nie tak, bo bardzo czekał na te mistrzostwa.
Pan Artur: – Sam nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Tak jakby fragment czasu został wyłączony z mojego życia. Pojechaliśmy do neurologa, który wysłał mnie na oddział neurologii na badania. Zostały mi zrobione badania: rezonans, płyn z kręgosłupa. Coś zaczynało się dziać, ale oni też nie do końca umieli stwierdzić, co. Mieliśmy się zgłosić za 6 miesięcy, ale ja wciąż byłem jak roślinka, słaby.
Pani Justyna: – Wyszedłeś jednego dnia, a następnego pogotowie cię zabrało z niedowładem lewostronnym.
Reklama
Pan Artur: – I to był pierwszy taki atak choroby, który wymagał interwencji pogotowia. Miałem niedowład lewej strony i nic nie mogłem zrobić. Znowu zawieźli mnie na oddział, wielkie zdziwienie, co ja tutaj znowu robię, przeleżałem 5 dni. Tyle było tych pobytów w szpitalu, że, powiem szczerze, już mi się mylą. Dostałem wtedy sterydy, ale ta strona i tak pozostała słabsza. Od tego ataku zaczęła się walka o każdy dzień. To coś ewidentnie postępowało, z roku na rok było coraz gorzej. Szukaliśmy lekarzy, jeździliśmy po Polsce. W Poznaniu pierwszy raz padła diagnoza, że to może być stwardnienie rozsiane. Znowu dostałem sterydy i na chwilę przeszło, ale znowu wróciło. Walczyłem cały czas ze zmęczeniem, sennością.
Pani Justyna: – W Poznaniu wykryli ci też tego tętniaka przegrody międzyprzedsionkowej.
Pan Artur: – Podejrzewali, że zmęczenie związane jest z sercem, że oprócz stwardnienia rozsianego jest jeszcze problem z krążeniem.
Diagnoza
Na chwilę obecną diagnoza jest taka, że mam niedowład postępujący czterokończynowy i naczyniopochodne uszkodzenie mózgu. Ponadto mam zmiany w głowie, w trzech miejscach lekarze zdiagnozowali zmiany niedokrwienne. Najprawdopodobniej miałem krótkotrwałe niedotlenienie mózgu.
Pani Justyna: – Najgorszy jest dla nas ten brak ostatecznej diagnozy.
Nadzieja
Pan Artur: – Każda wizyta u lekarza czy w szpitalu jest dla mnie nadzieją, że wreszcie uda się dojść do tego, co mi jest, ale też że uda się zastosować jakieś leki, które pomogą. Swoją sytuację widzę tak: Pan Bóg tak chciał, taka była Jego wola, to jest mój krzyż, ja go muszę udźwignąć – i koniec. I walczyć. Jeżeli mam to stwardnienie rozsiane, to lekarze podejrzewają u mnie jego najcięższą postać. W zeszłym roku straciłem przyjaciela, który zmarł na SLA (stwardnienie zanikowe boczne). Miał 42 lata. Przeżył z tą chorobą raptem 3 lata, a dawali mu większe szanse. Razem leżeliśmy na oddziale neurologii. Byłem świadkiem, jak postawili mu tę diagnozę. Też był wierzący, zapamiętam do końca życia jego reakcję na diagnozę – po prostu uśmiech. Nie załamał się ani na chwilę, choć zostawił żonę i dwójkę dzieci.
Platforma
Wciąż pracuję w zakładzie pracy chronionej, chcę być aktywny. Schodołaz u nas w domu się nie sprawdza i przy nim też jest potrzebna pomoc opiekuna – jest bardzo ciężki. Chodzi o to, bym sam mógł wyjechać na dwór. Rano, przed pracą, żona musi mi pomagać i mnie asekurować. Jak wrócę z pracy, też muszę mieć pomoc. Jedynym wyjściem jest zakup platformy – dzięki niej stanę się chociaż częściowo samodzielny.
W serwisie: www.pomagam.caritas.pl prowadzimy zbiórkę na zakup platformy dla pana Artura i będziemy ogromnie wdzięczni za każde jej wsparcie: pomagam.caritas.pl/pomozmy-panu-arturowi/ . Wpłat można też dokonać na konto: RACHUNEK MILLENNIUM FIRMA 47 1160 2202 0000 0003 2305 9331 z dopiskiem „Artur_Gnieznienska 1104217". Reportaż przygotowany przez Program I Polskiego Radia we współpracy z Caritas został wyemitowany w radiowej Jedynce w audycji „Reportaż w Jedynce” 26 maja br. Audycja „Reportaż w Jedynce” – w każdy ostatni piątek miesiąca po godz. 21.30.
Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy
świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę -
czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt
wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii.
Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze
odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene
nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane
i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”.
Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia
jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia
i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy
jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość,
nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala
Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji
kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi
jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia.
Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny
do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy
wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale
cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu.
Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie.
Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by
je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała
sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło.
Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu,
albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim
życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości.
Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask
na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii
św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że
i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością.
Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie
jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec
osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę,
że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
Proszę was, byście w tym miesiącu codzienny różaniec ofiarowali w intencji pokoju. Niech wam towarzyszy opieka świętych Aniołów Stróżów! - wskazał Ojciec Święty podczas środowej audiencji generalnej. Zwrócił się także do pielgrzymów z diecezji włocławskiej, którzy w tych dniach pielgrzymują do Rzymu z okazji Jubileuszu 2025.
„Serdecznie pozdrawiam Polaków, a zwłaszcza pielgrzymów z diecezji włocławskiej z ich biskupem diecezjalnym i biskupem pomocniczym seniorem. Proszę was, byście w tym miesiącu codzienny różaniec ofiarowali w intencji pokoju. Niech wam towarzyszy opieka świętych Aniołów Stróżów! Z serca wam błogosławię!”.
Watykaniści spekulują obecnie na temat nazwy i treści dwóch pierwszych papieskich dokumentów nauczania Leona XIV. Powszechnie oczekuje się, że jego pierwsza encyklika będzie dotyczyła wyzwań stojących przed ludzkością w związku ze sztuczną inteligencją. Rzymski portal „Silere non possum” poinformował w środę, że łaciński tytuł dokumentu będzie brzmiał „Magnifica humanitas” - „Wspaniała ludzkość”.
Od momentu wyboru Leon XIV wielokrotnie wypowiadał się na temat szybkiego rozwoju sztucznej inteligencji i ostrzegał przed zagrożeniami związanymi z tym postępem technologicznym. Według „Silere non possum” pierwsza encyklika nowego papieża poświęcona globalnemu megatematowi sztucznej inteligencji może mieć podobne znaczenie jak historyczna encyklika „Rerum novarum” papieża Leona XIII z 1891 roku. W encyklice tej po raz pierwszy papież zajął się konsekwencjami industrializacji, inicjując tym samym katolicką naukę społeczną.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
