Parafia pw. św. Jana Kantego w Lublinie to najmłodsza wspólnota; powstała w listopadzie 2014 r. na obrzeżach miasta. Do tej pory wierni gromadzą się na modlitwie w okolicznych kościołach, a szczególnie w sanktuarium Matki Bożej Latyczowskiej, przy którym mieszkanie znalazł proboszcz ks. Bogdan Zagórski. Po latach oczekiwania na rozwiązanie spraw administracyjno-prawnych, związanych z terenem pod budowę nowego kościoła, wierni z wielką radością i głębokim wzruszeniem uczestniczyli w pierwszej Mszy św., sprawowanej na parafialnej działce. 21 października abp Stanisław Budzik poświęcił ziemię pod budowę świątyni ku czci św. Jana Kantego i ofiarował wspólnocie relikwie patrona.
Pierwsza Eucharystia
Reklama
– To historyczna chwila. W miejscu, gdzie jeszcze kilka dni temu rosła wysoka trawa, sprawowana jest pierwsza Eucharystia. Moi parafianie wiele razy pytali mnie, kiedy wreszcie zaczniemy budowę naszego kościoła. Czekaliśmy długo, ale ten czas wreszcie nadszedł. Dzięki życzliwości i pracy wielu osób dziś możemy poprosić Pasterza o poświęcenie ziemi i błogosławieństwo na trud budowy kościoła, w którym oddawana będzie cześć Bogu przez wstawiennictwo św. Jana Kantego – mówił ks. Bogdan Zagórski. Wzruszenia nie kryli liczni parafianie, którzy mimo jesiennej szarugi zgromadzili się na Liturgii w pustym polu. – Serdecznie witamy abp. Stanisława Budzika, który jest ojcem tej parafii, bo o niej pomyślał, utworzył ją i wybrał dla niej znakomitego, ale będącego jakby w cieniu patrona – mówił w imieniu wiernych Ksiądz Proboszcz.
Faktycznie, chociaż św. Jan z Kęt jest współpatronem diecezji lubelskiej (wraz ze św. Stanisławem, biskupem i męczennikiem), do tej pory nie było tu żadnej parafii ani kościoła jemu poświęconego. Patronat św. Jana Kantego nawiązuje do związków naszej diecezji z diecezją krakowską, do której Lubelszczyzna należała przez wieki, a także do akademickiego charakteru miasta. – Dziękuję za relikwie św. Jana i wszelką otrzymaną pomoc; proszę o modlitwę, by to dzieło, które chcemy rozpocząć z Bożą pomocą, było szybko ukończone – mówił ks. Zagórski do Księdza Arcybiskupa. Jak podkreślał, poświęcenie ziemi i wprowadzenie relikwii odbywa się w roku 250-lecia kanonizacji św. Jana z Kęt. – Za 6 lat przeżywać będziemy 550. rocznicę jego śmierci. Mam nadzieję, że w tym czasie uda się zbudować nowy kościół – ripostował abp Budzik. By tak się stało, Metropolita modlił się: – „Boże, Ty swoją świętością napełniasz cały świat, aby wszędzie uwielbiano Twoje imię. Pobłogosław Twoich wiernych, którzy ofiarnością przygotowali to miejsce, aby na nim zbudować kościół ku Twojej chwale. Spraw, aby w tej jedności serc i duchowej radości, w której dziś rozpoczynają to dzieło, mogli w Twojej świątyni wkrótce sprawować święte obrzędy, a potem w niebie wysławiać Ciebie bez końca. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen”. Obrzędowi poświęcenia ziemi przy ul. Berylowej przyglądali się mieszkańcy okolicznych bloków, a także zaproszeni goście, m.in. kapłani z dziekanem ks. Józefem Dziduchem i ks. Janem Kiełbasą, radni miejscy, projektant kościoła i członkowie Bractwa Kurkowego, któremu patronuje św. Jan Kanty.
Na drogach miłości i świętości
W homilii abp Stanisław Budzik przypomniał wiernym, zgromadzonym na placu przyszłej budowy, że kościół to nie tylko budowla z kamienia, lecz także żywa wspólnota wzniesiona na fundamencie Jezusa Chrystusa. – Jesteśmy ludem Bożym, świątynią Ducha Świętego, ożywioną wiarą, nadzieją i miłością. Pamiętajmy o tym, że Duch Święty wzywa nas do świętości, a jej drogą jest miłość – mówił Pasterz. Przywołując słowa Marianny Popiełuszko, matki bł. ks. Jerzego, wskazywał kierunek rozwoju młodej parafii: – „Trzeba kochać Boga i człowieka; kochać sercem i czynem”. – Duch Święty prowadzi nas na drogę miłości i świętości. Wpatrujmy się w przykłady świętych, którzy pokazują nam, że w każdym czasie, epoce, stanie i formie życia można zostać świętym – podkreślał Metropolita. – Wybieramy ich za patronów podczas chrztu, powierzamy im kościoły, by wstawiali się za nami u Boga i byli dla nas przykładem życia – mówił. Wskazując na św. Jana Kantego, abp Budzik zapewniał, że to doskonały patron na początek 3 tysiąclecia: opiekun studentów i wykładowców akademickich oraz apostoł dzieł miłosierdzia. Zwracając się do podejmujących trud budowy kościoła parafian, mówił: – Widzę, że rozpoczynacie pracę z wielką radością. Mam nadzieję, że zbudujecie Bogu dom, w którym będziecie się modlić, wielbić, dziękować i prosić o błogosławieństwo; że zbudujecie wspólnotę miłości, gromadzącą się wokół Chrystusa obecnego w tajemnicy Eucharystii.
Na zakończenie uroczystości ks. Bogdan Zagórski podziękował wszystkim ludziom dobrego serca za modlitwę i ofiary, które pozwoliły rozpocząć dzieło. Poinformował również obecnych, że dzięki współpracy z miastem w bliskim sąsiedztwie kościoła wznoszona będzie szkoła, która jest bardzo potrzebna na młodym, rozwijającym się osiedlu.
Ksiądz Biskup odmówił modlitwę poświęcającą odnowiony kościół
Bp Tadeusz Pikus 12 marca br. podczas Mszy św. poświęcił odnowiony kościół w parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Stoczku. Pasterza diecezji powitała delegacja parafian oraz proboszcz miejsca ks. Zbigniew Grabowski. Poprosił on księdza biskupa o poświęcenie kościoła i otoczenie modlitwą całej wspólnoty parafialnej, aby wewnętrzna świątynia każdego parafianina na stałe jaśniała pięknością. Ekscelencja odmówił modlitwę poświęcenia, po czym pokropił kościół oraz wiernych wodą święconą.
Szósta niedziela Wielkiego Postu nazywana jest Niedzielą Palmową,
czyli Męki Pańskiej, i rozpoczyna obchody Wielkiego Tygodnia.
W ciągu
wieków otrzymywała różne określenia: Dominica in palmis, Hebdomada
VI die Dominica, Dominica indulgentiae, Dominica Hosanna, Mała Pascha,
Dominica in autentica. Niemniej, była zawsze niedzielą przygotowującą
do Paschy Pana. Liturgia Kościoła wspomina tego dnia uroczysty wjazd
Pana Jezusa do Jerozolimy, o którym mówią wszyscy czterej Ewangeliści (
por. Mt 21, 1-10; Mk 11, 1-11; Łk 19, 29-40; J 12, 12-19), a także
rozważa Jego Mękę.
To właśnie w Niedzielę Palmową ma miejsce obrzęd poświęcenia
palm i uroczysta procesja do kościoła. Zwyczaj święcenia palm pojawił
się ok. VII w. na terenach dzisiejszej Francji. Z kolei procesja
wzięła swój początek z Ziemi Świętej. To właśnie Kościół w Jerozolimie
starał się jak najdokładniej "powtarzać" wydarzenia z życia Pana
Jezusa. W IV w. istniała już procesja z Betanii do Jerozolimy, co
poświadcza Egeria. Według jej wspomnień patriarcha wsiadał na oślicę
i wjeżdżał do Świętego Miasta, zaś zgromadzeni wierni, witając go
w radości i w uniesieniu, ścielili przed nim swoje płaszcze i palmy.
Następnie wszyscy udawali się do bazyliki Anastasis (Zmartwychwstania),
gdzie sprawowano uroczystą liturgię. Owa procesja rozpowszechniła
się w całym Kościele mniej więcej do XI w. W Rzymie szósta niedziela
Przygotowania Paschalnego była początkowo wyłącznie Niedzielą Męki
Pańskiej, kiedy to uroczyście śpiewano Pasję. Dopiero w IX w. do
liturgii rzymskiej wszedł jerozolimski zwyczaj procesji upamiętniającej
wjazd Pana Jezusa do Jerusalem. Obie tradycje szybko się połączyły,
dając liturgii Niedzieli Palmowej podwójny charakter (wjazd i Męka)
. Przy czym, w różnych Kościołach lokalnych owe procesje przyjmowały
rozmaite formy: biskup szedł piechotą lub jechał na osiołku, niesiono
ozdobiony palmami krzyż, księgę Ewangelii, a nawet i Najświętszy
Sakrament. Pierwszą udokumentowaną wzmiankę o procesji w Niedzielę
Palmową przekazuje nam Teodulf z Orleanu (+ 821). Niektóre też przekazy
zaświadczają, że tego dnia biskupom przysługiwało prawo uwalniania
więźniów (czyżby nawiązanie do gestu Piłata?).
Dzisiaj odnowiona liturgia zaleca, aby wierni w Niedzielę
Męki Pańskiej zgromadzili się przed kościołem (zaleca, nie nakazuje),
gdzie powinno odbyć się poświęcenie palm, odczytanie perykopy ewangelicznej
o wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy i uroczysta procesja do kościoła.
Podczas każdej Mszy św., zgodnie z wielowiekową tradycją czyta się
opis Męki Pańskiej (według relacji Mateusza, Marka lub Łukasza -
Ewangelię św. Jana odczytuje się w Wielki Piątek). W Polsce istniał
kiedyś zwyczaj, że kapłan idący na czele procesji trzykrotnie pukał
do zamkniętych drzwi kościoła, aż mu otworzono. Miało to symbolizować,
iż Męka Zbawiciela na krzyżu otwarła nam bramy nieba. Inne źródła
przekazują, że celebrans uderzał poświęconą palmą leżący na ziemi
w kościele krzyż, po czym unosił go do góry i śpiewał: "Witaj krzyżu,
nadziejo nasza!".
Niegdyś Niedzielę Palmową na naszych ziemiach nazywano
Kwietnią. W Krakowie (od XVI w.) urządzano uroczystą centralną procesję
do kościoła Mariackiego z figurką Pana Jezusa przymocowaną do osiołka.
Oto jak wspomina to Mikołaj Rey: "W Kwietnią kto bagniątka (bazi)
nie połknął, a będowego (dębowego) Chrystusa do miasta nie doprowadził,
to już dusznego zbawienia nie otrzymał (...). Uderzano się także
gałązkami palmowymi (wierzbowymi), by rozkwitająca, pulsująca życiem
wiosny witka udzieliła mocy, siły i nowej młodości". Zresztą do dnia
dzisiejszego najlepszym lekarstwem na wszelkie choroby gardła według
naszych dziadków jest właśnie bazia z poświęconej palmy, którą należy
połknąć. Owe poświęcone palmy zanoszą dziś wierni do domów i zawieszają
najczęściej pod krzyżem. Ma to z jednej strony przypominać zwycięstwo
Chrystusa, a z drugiej wypraszać Boże błogosławieństwo dla domowników.
Popiół zaś z tych palm w następnym roku zostanie poświęcony i użyty
w obrzędzie Środy Popielcowej.
Niedziela Palmowa, czyli Męki Pańskiej, wprowadza nas
coraz bardziej w nastrój Świąt Paschalnych. Kościół zachęca, aby
nie ograniczać się tylko do radosnego wymachiwania palmami i krzyku: "
Hosanna Synowi Dawidowemu!", ale wskazuje drogę jeszcze dalszą -
ku Wieczernikowi, gdzie "chleb z nieba zstąpił". Potem wprowadza
w ciemny ogród Getsemani, pozwala odczuć dramat Jezusa uwięzionego
i opuszczonego, daje zasmakować Jego cierpienie w pretorium Piłata
i odrzucenie przez człowieka. Wreszcie zachęca, aby pójść dalej,
aż na sam szczyt Golgoty i wytrwać do końca. Chrześcijanin nie może
obojętnie przejść wobec wiszącego na krzyżu Chrystusa, musi zostać
do końca, aż się wszystko wypełni... Musi potem pomóc zdjąć Go z
krzyża i mieć odwagę spojrzeć w oczy Matce trzymającej na rękach
ciało Syna, by na końcu wreszcie zatoczyć ciężki kamień na Grób.
A potem już tylko pozostaje mu czekać na tę Wielką Noc... To właśnie
daje nam Wielki Tydzień, rozpoczynający się Niedzielą Palmową. Wejdźmy
zatem uczciwie w Misterium naszego Pana Jezusa Chrystusa...
W ogólnym kontekście żydowskim psalm jest czasami kojarzony z modlitwami osób i społeczności znajdujących się w trudnej sytuacji. Jest on także wiązany z wydarzeniami historycznymi, w których naród izraelski odczuwał poczucie opuszczenia, ale także nadzieję na zbawienie - mówi Shlomo Libertovsky, wykładowca Tory w Bet Szemesz, komentując Psalm 22 dla Centrum Heschela na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II, śpiewany w Niedzielę Palmową.
Jak podkreśla Libertovsky, „psalm 22 jest jednym z najbardziej poruszających psalmów w Biblii, ponieważ dotyka ludzkiego doświadczenia cierpienia, poszukiwania sensu życia, poczucia opuszczenia, ale także nadziei i odkupienia”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.