Jest to miejsce szczególne, gdyż jak już wspominaliśmy kilka lat temu prezentując w cyklu „Viator” wszystkie parafie archidiecezji, powstała ona już 31 sierpnia 1896 r., choć oficjalnie została przez władze zatwierdzona dopiero w 1908 r. Pierwszym proboszczem był ks. Völkner. Przez wszystkie lata służyła wiernym katolikom niezależnie od sytuacji religijnej związanej z protestantyzmem jak i działaniami dwóch wojen światowych. Do trwałej historii przejdą nazwiska dwóch kapłanów: Pawła Adamusa i Kurta Reutera, którzy zasłynęli z niezłomnej postawy i byli prekursorami pojednania naszych narodów. Jest to temat do przypominania młodemu pokoleniu a także na wspominanie w kontekście obecności Kościoła katolickiego na tych ziemiach. Oczywiście należy dodać także trzech powojennych kapłanów posługujących w tej parafii i bardzo dla niej zasłużonych śp. ks. kan. Józefa Anczarskiego, śp. ks. prał. Wenancjusza Borowicza oraz seniora ks. kan. Tadeusza Albańskiego. Kolejnymi proboszczami już współczesnymi są ks. kan. Zbigniew Rzeszótko oraz obecny dziekan dekanatu ks. kan. Piotr Superlak – dawny dyrektor Wydziału Wychowania Katolickiego Kurii Metropolitalnej.

Tygodniowy czas „Misji u stóp Krzyża” u Gwiazdy Morza, jak popularnie nazywamy tę parafię przypadł na dni od piątku 2 sierpnia do piątku 9 sierpnia. Przewieziony z parafii nadgranicznej św. Stanisława i św. Bonifacego BM został uroczyście wniesiony z relikwiami przez ks. kan. Roberta Gołębiowskiego, który przewodniczył powitalnej Eucharystii w asyście ks. kan. Piotra Superlaka i ks. kan. seniora Tadeusza Albańskiego. Wieczorna Msza św. zgromadziła wielu wiernych którzy w całości wypełnili wnętrze kościoła. Był to także I piątek miesiąca i należy podkreślić, że mimo pełni wakacji wczasowicze i turyści trwali przez godzinę przed Mszą św. na adoracji Najświętszego Sakramentu i nieustannie przystępowali niemal do końca Mszy do sakramentu pokuty i pojednania. Refleksja homiletyczna skupiła się na znaczeniu ofiary krzyża oraz zaprosiła do szczególnego medytowania obecności krzyża w przestrzeni naszego codziennego chrześcijańskiego życia. Na zakończenie tradycyjnie wszyscy wierni otrzymali indywidualne błogosławieństwo relikwiami i oddawali hołd Krzyżowi św. Ottona.

Tygodniowe czuwanie było nastawione na wypełnienie duchowego programu, który przygotował dziekan ks. Piotr. Każdy z poszczególnych dni miał podobny charakter, któremu podporządkowana była adoracyjna modlitwa. Świątynia otwarta była od samego rana, by parafianie mogli dążąc do pracy oddać hołd Chrystusowi Ukrzyżowanemu. Głoszone w tych dniach nauki w czasie Eucharystii przez ks. kan. T. Albańskiego oraz wikariusza ks. Daniela Grocholewskiego poświęcone były wskazaniom, które mają przyczynić się do jeszcze głębszego zjednoczenia z Chrystusowym Krzyżem. Układ czuwania w ciągu tych dni był stały i składał się z porannej Mszy św. o godz. 7, później o godz. 9, która gromadziła sporę grupę modlących się przed relikwiami, następnie z odmówienia w południe modlitwy „Anioł Pański”, także w intencji wszystkich zmarłych. O godz. 15 gromadzono się na Koronkę do Bożego Miłosierdzia. Popołudniem parafianie brali czynny udział w modlitwie różańcowej, by ukoronować każdy dzień udziałem w wieczornej Mszy św., po której wszyscy obecni w świątyni otrzymywali indywidualne błogosławieństwo Relikwiami Krzyża Świętego. Ukoronowaniem całego wymiaru pobytu relikwii była wspólnie odmówiona z liczną grupą wiernych Koronka, po czym Krzyż św. Ottona oraz Relikwie Krzyża Świętego dotarły do położonej w centrum miasta parafii pw. Chrystusa Króla.