Do Aleksandry
Zapomniał wół...
Przy okazji domowych porządków natrafiłam w pokoju córki na plik papierzysk, wśród których były jakieś luźne notatki. Myślałam w pierwszej chwili, że to zapiski szkolne, i chcąc zachować w nich jakiś porządek i kolejność, próbowałam powierzchownie zapoznać się z ich treścią. Niestety, nie były to notatki „naukowe”, ale jakby rodzaj pamiętnika. Wyłonił się z tego obraz mojego dziecka taki, jakiego w ogóle nie znałam. Obraz dziewczyny pełnej sprzeczności, pretensji do świata, a szczególnie do nas, rodziców, i z bardzo pogmatwanymi uczuciami. Przede wszystkim wszyscy są źli i niedobrzy, a wśród nich ona sama – pogubiona, głupia, pełna lęków. Prawdziwy horror! A myślałam, że wiem o moim dziecku niemal wszystko, że córka jest ze mną szczera i tak naprawdę nie ma żadnych problemów. Jestem tym wszystkim zaskoczona i nie bardzo wiem, co zrobić z tym fantem. Jeśli powiem, że coś wiem – i skąd o tym wiem, może być przecież jeszcze gorzej. Czy jest na to jakieś lekarstwo, by jak najmniej bolało?
Adrianna
No cóż – już się stało. I choć nie jest dobrze czytać cudze listy czy zwierzenia, to czasem takie odkrycie może nam pomóc na dalszej drodze, by podążać nią bardziej świadomie. To prawda, że młodzi ludzie przeżywają w okresie dojrzewania różne stany, dalekie od tego, co rodzice mogą sobie wyobrazić. Ale i to jest nie takie trudne do rozszyfrowania, jeśli przypomnimy sobie, jacy byliśmy nie tak przecież dawno temu... Jak mówi stare polskie przysłowie: Zapomniał wół, jak cielęciem był... Oczywiście, każdy żyje w swoich czasach, które rodzą specyficzne problemy – i tylko to jest różne. Ale zawsze młodzi ludzie u progu dojrzałości miewali emocjonalną huśtawkę nastrojów, zawsze szukali autorytetów, bo proponowane na ogół odrzucali, i przeważnie mieli kłopoty z własną tożsamością. Pani córka, jak widać, nie odbiega od ogółu. Co więc robić? Przede wszystkim – miłości nigdy nie jest zbyt wiele. Warto więc ją okazywać przy każdej nadarzającej się okazji, by młody człowiek mógł ją zauważyć i odczuć, by wiedział, że jest szczerze akceptowany i wspierany. Jeśli nie ma jakichś niepokojących oznak, to warto też dać dziecku wolną rękę we własnych poszukiwaniach, choć oczywiście, powinniśmy próbować delikatnie wskazywać właściwą drogę. Młodzi ludzie bowiem nie tyle chcą wszystko negować, ile szukają prawdy i autentyczności. Jeśli nam uwierzą, to na pewno będziemy dla nich autorytetami, czasem nawet pomimo naszych niedoskonałości i błędów. Szczerość i prawda bronią się same.
Aleksandra
Pomóż w rozwoju naszego portalu