Tematyka Pierwszego Listu św. Pawła do Tesaloniczan dotyczy Paruzji – powtórnego przyjścia Chrystusa, określanego mianem dnia Pańskiego. Autor odnosi się do konkretnych oczekiwań eschatologicznych pierwszego pokolenia chrześcijan, którzy spodziewali się rychłego końca rzeczywistości ziemskiej. Język pisma zaczerpnięty jest z tradycji apokaliptycznej – ma on charakter symboliczny. W związku z tym opisywane przez św. Pawła wydarzenia ostateczne nie mogą być odczytywane jako dosłowny opis końca. Elementy eschatologiczne powinny być interpretowane w kontekście całego listu. Autor dziękuje w nim Tesaloniczanom za to, że przyjęli Ewangelię, i zachęca ich do życia w świętości, w praktykowaniu czystości i miłości. To z tych refleksji naturalnie wypływa nauczanie o powtórnym przyjściu Chrystusa.
W czwartym rozdziale wspomnianego listu św. Paweł rozwija naukę o Paruzji. Był to istotny element katechezy wczesnochrześcijańskiej. Oczekiwania pierwszych chrześcijan dotyczące powtórnego przyjścia Chrystusa ukształtowane były przez wyobrażenia judaistyczne: koniec czasów i całkowita metamorfoza rzeczywistości ziemskiej. W nauczaniu św. Pawła zasadniczy akcent spoczywa nie na fakcie nadchodzącej w najbliższej przyszłości Paruzji, ale na tajemnicy obecności: „i w ten sposób zawsze będziemy z Panem” (por. 1 Tes 4, 17). Zarówno tajemnica śmierci, jak i tajemnica powtórnego przyjścia muszą być odczytywane w perspektywie życia w Chrystusie – życia trwałego, które nie przemija. Pawłowa wykładnia składa się z czterech części: wprowadzenia w tematykę z odwołaniem do nadziei jako fundamentu chrześcijańskiego życia; odwołania do treści wyznania wiary – „Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał” (1 Tes 4, 14); proklamacji nauki o powtórnym przyjściu Chrystusa opartej na słowie Pańskim; końcowej zachęty do odnalezienia pocieszenia i nadziei w przedstawionym nauczaniu.
Święty Paweł pisze: „Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk trąby Bożej” (1 Tes 4, 16). Symbol trąby Bożej zakorzeniony jest trwale w Starym Testamencie. Szczególną rolę odgrywa w opisie objawienia się Boga Izraelowi na górze Synaj: „Trzeciego dnia rano rozległy się grzmoty z błyskawicami, a gęsty obłok rozpostarł się nad górą i rozległ się głos potężnej trąby, tak że cały lud przebywający w obozie drżał ze strachu” (Wj 19, 16). „Głos trąby” to zewnętrzny przejaw Bożej obecności, która ma się objawić. Wskazuje z jednej strony na królewski majestat Boga, a z drugiej – na nadprzyrodzony charakter rozgrywających się wydarzeń, które całkowicie wykraczają poza ludzkie rozumienie. Święty Paweł, gdy pisze o zstąpieniu Chrystusa na dźwięk trąby Bożej, nawiązuje właśnie do tej tradycji. Powtórne przyjście Zbawiciela to ostatni akt dziejów, w którym On ukaże się jako Władca historii. Będzie to także moment powszechnego zmartwychwstania, kiedy to śmierć zostanie ostatecznie pokonana – przychodzący Chrystus jest bowiem jedynym Panem życia, i właśnie dlatego jest źródłem naszej nadziei.
Pomóż w rozwoju naszego portalu