Dodatkowo sześć z uśmiechających się do mnie sióstr świętuje srebrny jubileusz ślubów zakonnych. Czy po tylu latach można jeszcze z zachwytem opowiadać o swoim powołaniu? Można. Upewnia mnie o tym nie tylko to, co słyszę od moich rozmówczyń, ale przede wszystkim ten szczególny blask, który widzę w ich oczach. Nazwałabym go błyskiem szczęścia. Takiego spojrzenia nie da się podrobić, gdy nie jest się szczęśliwym.

Drzwiami i oknami

Siostry Marlena i Eliza są kuzynkami. Pochodzą ze Strzelczysk, małej ukraińskiej wioski leżącej blisko granicy z Polską, zamieszkałej w większości przez ludność polskiego pochodzenia. Tak jest i w przypadku sióstr. Ich dziadkowie byli Polakami, którzy zostali na terenie Ukrainy. – Moje pragnienie pójścia do zakonu zrodziło się pod koniec szkoły. Było mi wszystko jedno, do którego zgromadzenia pójdę. Jedyne, co było ważne, to to, żeby zgromadzenie było habitowe – mówi s. Marlena. – W wakacje do wioski sąsiadującej z naszą przyjechały siostry józefitki. Prowadziły dla dzieci katechezy, na które chodziłyśmy. Wydały mi się one wtedy takie szczęśliwe, a ja bardzo chciałam być w życiu szczęśliwa – wspomina s. Marlena. – W młodości bardzo lubiłam chodzić na dyskoteki, lubiłam się bawić, a moim marzeniem było mieć męża, dom i dwójkę dzieci – opowiada bez ogródek s. Mariola.