W pierwszym czytaniu z Dziejów Apostolskich pojawia się postać Barnaby, którego rola we wczesnym Kościele jest nie do przecenienia. Warto przyjrzeć się bliżej tej postaci.
Barnaba, którego imię oznacza „Syn Pocieszenia”, był lewitą z Cypru. Po raz pierwszy pojawia się w 4. rozdziale Dziejów Apostolskich. Zawarty jest tam opis, jak Barnaba sprzedaje pole i dochód przekazuje Apostołom. Ten akt hojności jest przykładem ducha wspólnoty panującego w pierwotnym Kościele.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Barnaba odegrał kluczową rolę we wczesnej posłudze Saula z Tarsu (później znanego jako Paweł). Dzieje Apostolskie (por. 9, 26-27) opisują, jak stanął on w obronie Pawła, podczas gdy inni wahali się go zaakceptować ze względu na jego przeszłość faryzeusza i prześladowcy chrześcijan. Wsparcie i świadectwo Barnaby odegrały kluczową rolę w przyjęciu Pawła do wspólnoty apostolskiej. Obydwaj wyruszyli w pierwszą podróż misyjną (por. Dz 13-14). Ich współpraca podkreśla wspólnotowy charakter pierwszych misji chrześcijańskich. Głoszeniu Ewangelii oraz zakładaniu nowych wspólnot towarzyszyła Boża łaska przejawiająca się w cudach i znakach. Na tzw. soborze jerozolimskim Barnaba bronił włączenia pogan do wiary chrześcijańskiej (por. Dz 15). Był to niezwykle istotny krok w rozwoju Kościoła i pogłębieniu rozumienia Ewangelii.
Reklama
Dzieje Apostolskie opisują także nieporozumienie pomiędzy Barnabą a Pawłem dotyczące Jana, zwanego Markiem, co doprowadziło do ich rozejścia się (por. 15, 36-40). Barnaba zostaje ukazany jako swoisty mentor i opiekun. Historia tego konfliktu ilustruje różnorodność aktywności misyjnej. Barnaba i Paweł pomimo różnych punktów widzenia kontynuowali swoje wysiłki dla dobra Ewangelii, aby wieść o zbawieniu dotarła aż po krańce ziemi.
Barnaba jest przykładem hojności, o czym świadczy sprzedaż ziemi. To postać głęboko zaangażowana w życie wspólnoty. Na portret Barnaby składają się także jego zdolności przywódcze. Można go określić mianem jednego z liderów pierwotnego Kościoła, który nie ucieka przed pojawiającymi się wyzwaniami. Podejmuje odważne decyzje, jak ta o integracji pogan wyznających wiarę w Chrystusa. Jednocześnie jego działanie nie ogranicza się jedynie do tego, co tu i teraz. Przygotowuje on kolejne pokolenie głosicieli, którzy będą w stanie kontynuować dzieło ewangelizacji.
Z perspektywy teologicznej życie i dzieło apostolskie Barnaby mają szczególne znaczenie w kwestii włączenia pogan do wspólnoty wierzących i idącego za tym powszechnego rozumienia powołania chrześcijańskiego. Barnaba jest ściśle związany ze wspólnotą, to z niej czerpie swoją tożsamość i dla niej niestrudzenie pracuje.
Barnaba jest kluczową postacią w kształtowaniu chrześcijańskiej tożsamości i misji. Jego przykład może nadal inspirować do zaangażowania na rzecz ewangelizacji, a przede wszystkim do budowania wspólnoty. Historia Barnaby podkreśla rolę współpracy w Kościele, a także jego różnorodność, która jest prawdziwym bogactwem.