Urodził się 19 sierpnia 1867 r. w Rzuchowie w powiecie kolskim, w rodzinie urzędnika sądowego Wojciecha Wróblewskiego i Eufemii Franciszki z Majewskich. Ukończył gimnazjum w Kaliszu. W 1884 r. rozpoczął naukę w seminarium we Włocławku. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1889 r. z rąk bp. Aleksandra Bereśniewicza. Swoją posługę rozpoczął w Warcie k. Sieradza. Od 1890 r. pracował w parafii św. Zygmunta w Częstochowie, a następnie w parafii św. Barbary. W 1894 r. został proboszczem parafii św. Otylii w Rędzinach, gdzie podjął się budowy kościoła parafialnego (1897 – 1901). W 1906 r. został proboszczem w kolejnej parafii – w Wolborzu w powiecie piotrkowskim. Z powodu działalności oświatowej i patriotycznej wśród miejscowej ludności władze rosyjskie zakazały mu pracy duszpasterskiej. Do 1914 r. pozostawał pod nadzorem policji.

W kolejnych latach był proboszczem w Praszce k. Wielunia, gdzie rozbudował kościół i zaangażował się w działalność miejscowych organizacji społecznych.

Duszpasterz i społecznik

W 1917 r. został proboszczem nowo powstałej parafii Świętej Rodziny w Częstochowie. Od tej pory jego życie kapłańskie złączyło się z tą parafią. Zaangażował się w działalność społeczną, głównie na rzecz dzieci. W parafii tej ukończył budowę kościoła, który później stał się częstochowską katedrą. Prowadził szeroko zakrojoną pracę społeczną i dobroczynną; zorganizował zakład dla dzieci bezdomnych przy ul. Piotrkowskiej i nim kierował.

W 1918 r. został członkiem zarządu Towarzystwa Dobroczynności dla Chrześcijan, a w 1925 r. – jego prezesem. Przyczynił się do powstania w Częstochowie m.in.: Zakładu dla Bezdomnych Dzieci, Domu Noclegowego dla Kobiet, Przytułku dla Starców oraz Związku Zawodowego Chrześcijańskiej Służby Domowej. W 1919 r. został posłem na Sejm Ustawodawczy Rzeczypospolitej Polskiej z poparcia Związku Ludowo-Narodowego. W trakcie walk polsko-ukraińskich o Lwów był jednym z założycieli Komitetu Niesienia Pomocy dla Lwowa. Bardzo aktywnie angażował się także w pomoc powstańcom śląskim. Należał do zarządu częstochowskiego oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża. Był współorganizatorem budowy pomnika Nieznanego Żołnierza w al. Sienkiewicza w Częstochowie. W 1937 r. za swoją działalność został odznaczony Medalem Niepodległości i Złotym Krzyżem Zasługi. W czasie wojny z Rosją bolszewicką w lipcu 1920 r. wszedł do Tymczasowego Zarządu Ligi Antybolszewickiej. Od 1922 r. należał do zarządu częstochowskiego koła Związku Obrony Kresów Zachodnich; koło to organizowało m.in. kolonie w Janowie i Poraju dla dzieci polskich z Niemiec, opiekowało się pielgrzymami ze Śląska i Westfalii. W 1922 r. był współzałożycielem Komitetu Obrony Przeciwgazowej, a w 1924 r. został prezesem Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Od 1940 r. organizował pomoc materialną dla ludności polskiej wysiedlonej z innych regionów Polski. We współpracy z Polskim Komitetem Opiekuńczym oraz siostrami służebniczkami Najświętszej Maryi Panny utworzył kuchnię dla dzieci wysiedleńców, a przy ul. Ogrodowej w Częstochowie – kuchnię dla biednych.

Pomoc prześladowanym

Szczególnym wymiarem życia ks. Wróblewskiego było jego zaangażowanie w pomoc Żydom w okresie II wojny światowej. – Korzystając ze sposobności, że teren parafii katedralnej sąsiadował z miejscowym gettem, ks. Wróblewski włączył się w niesienie pomocy prześladowanym Żydom. W pierwszej kolejności zajął się ratowaniem dzieci żydowskich. O różnych porach dnia i nocy zaufani ludzie wyprowadzali te dzieci z getta, a następnie opiekę nad nimi przejmował proboszcz – a miał już wówczas ok. 75 lat. Następnie dzieci żydowskie były umieszczane w częstochowskich sierocińcach, m.in. prowadzonych przez siostry służebniczki starowiejskie, lub w domach polskich rodzin. Trudno ustalić liczbę uratowanych w ten sposób dzieci. Niektórzy podają, że mogło ich być kilkadziesięcioro. Innym wymiarem jego prożydowskiej działalności było wydawanie ratowanym katolickich metryk chrztu – podkreślił historyk ks. Jacek Kapuściński.

W 1944 r. ks. Wróblewski za swoją działalność został dotkliwie pobity przez funkcjonariuszy gestapo, którzy przeprowadzali rewizję w jego mieszkaniu. Na skutek tego zajścia ucierpiała też siostra ks. Wróblewskiego, która w wyniku pobicia zmarła. W czasie II wojny światowej w Częstochowie udało się uratować 5194 Żydów, w tym 2578 pochodzących z Częstochowy. W dużej mierze przyczynił się do tego właśnie ks. Bolesław Wróblewski. Duchowny zmarł 7 czerwca 1951 r. Został pochowany na częstochowskim cmentarzu Kule.

Medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata jest przyznawany przez Państwo Izrael osobom z całego świata za bezinteresowną pomoc udzielaną Żydom prześladowanym przez nazistowskie Niemcy podczas II wojny światowej. Medal został ustanowiony w 1963 r. przez Instytut Pamięci Męczenników i Bohaterów Holokaustu Yad Vashem w Jerozolimie i honoruje się nim osoby, które ryzykowały własne życie, ratując Żydów przed zagładą.