Pierwsza kanonizacja za pontyfikatu Leona XIV zgromadziła w Rzymie tysiące wiernych, głównie młodych ludzi z całego świata, także z Polski, w której obaj święci są coraz lepiej znani i patronują rosnącej liczbie wspólnot.

Lista obecności

Kanonizacja od wieków odbywa się wedle ściśle ustalonego porządku, potwierdzonego tradycją i praktyką Kościoła. Zawsze nadawana jest jej wyjątkowo uroczysta oprawa i tak było i tym razem. Na placu św. Piotra zgromadzili się przedstawiciele najwyższych władz Włoch, na czele z prezydentem Sergiem Mattarellą (obaj kanonizowani to obywatele Włoch), biskupi, arcybiskupi i kardynałowie, reprezentanci regionów, z których święci pochodzili; szkół, do których uczęszczali, organizacji i grup, do których należeli. Obecne były także rodziny – rodzice Carla Acutisa i jego rodzeństwo: Michele i Francesca oraz członkowie rodziny Piera Giorgia Frassatiego, a wśród nich siostrzenica Wanda Gawrońska. Warto wspomnieć o polskich korzeniach obu nowych świętych. Pier Giorgio Frassati był wujem włosko-polskiego dziennikarza Jasia Gawrońskiego oraz wspomnianej Wandy Gawrońskiej. Z kolei babcią Carla Acutisa była Maria Henrietta Perłowska. W związku z obecnością mamy Carla Acutisa – Antonii Salzano warto zauważyć, że jest to drugi przypadek, gdy matka jest obecna podczas kanonizacji swojego dziecka. Wcześniej, w 1950 r., na placu św. Piotra była to Assunta – matka Marii Goretti.

Święte słowa

Uroczystość rozpoczęła się w chwili, gdy kard. Marcello Semeraro, prefekt Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych, wraz z postulatorami zwrócił się do Leona XIV z prośbą o kanonizację Piera Giorgia Frassatiego i Carla Acutisa. Prośba była powtarzana trzykrotne przez kardynała i za każdym razem papież odpowiadał modlitwą. Wreszcie wygłosił bardzo ważną formułę (kanonizacja jest na ziemi aktem ostatecznym i nieodwołalnym), stąd uważność, z jaką papież wypowiadał słowa: „Na chwałę świętej i nierozdzielnej Trójcy, dla wywyższenia katolickiej wiary i wzrostu chrześcijańskiego życia, na mocy władzy Pana Jezusa Chrystusa i świętych Apostołów Piotra i Pawła, a także naszej, po uprzednim dojrzałym namyśle, po licznych modlitwach i za radą wielu naszych braci w biskupstwie orzekamy i stwierdzamy, że błogosławieni są osobami świętymi, i wpisujemy ich do katalogu świętych”. Na te słowa plac odpowiedział chóralnym i gromkim „Amen” i pieśnią dziękczynną. Kanonizacja została dokonana.

Proste ścieżki

Kamery telewizji transmitujących uroczystość często pokazywały dwa wizerunki nowych świętych, zdobiące front Bazyliki św. Piotra. Widziano w tym miejscu rozmaite wizerunki, ale chyba po raz pierwszy oglądamy tak nietuzinkowe – oto chłopak w sportowej bluzie z plecakiem przerzuconym przez ramię i modnie ubrany młody mężczyzna w swobodnej pozie i z nieco łobuzerskim spojrzeniem. Leon XIV w homilii powiedział: „Czasem postrzegamy świętych jako wielkie postacie, zapominając, że zaczynali swoją drogę ku świętości już jako bardzo młodzi ludzie, mówiąc Bogu «tak» i oddając Mu wszystko, nie zatrzymując niczego dla siebie”. Przywołał dla przykładu postacie młodziutkiego króla Salomona, św. Augustyna, a teraz nowych świętych. Pier Giorgio spotkał Pana Boga dzięki szkole i grupom kościelnym. Dawał o Nim świadectwo „swoją radością życia i bycia chrześcijaninem przez modlitwę, przyjaźń i miłość. Do tego stopnia, że widząc Piera Giorgia krążącego po ulicach Turynu z wózkami pełnymi pomocy dla ubogich, przyjaciele nazwali go «Frassati – Przedsiębiorstwo Transportowe»! Także dzisiaj życie Piera Giorgia jest światłem dla duchowości świeckiej. Dla niego wiara nie była prywatną pobożnością: pobudzany mocą Ewangelii i przynależnością do stowarzyszeń kościelnych wielkodusznie zaangażował się w życie społeczne, wniósł swój wkład w życie polityczne, z zapałem poświęcił się służbie ubogim”. Z kolei Carlo Acutis spotkał Jezusa w rodzinie, a następnie w szkole, a przede wszystkim w sakramentach. „Dorastał w ten sposób, naturalnie włączając w swoje dziecięce i młodzieńcze życie modlitwę, sport, naukę i miłosierdzie” – powiedział papież.

Przepis na świętość

Na czym polega niezwykłość tych dwóch młodych? – pytano podczas kanonizacji. Ich oryginalność polegała na tym, że świętość osiągnęli ogólnodostępnymi sposobami. Ojciec Święty wyjaśniał: „Obaj pielęgnowali miłość do Boga i bliźnich za pomocą prostych środków dostępnych dla wszystkich: codziennej Mszy św., modlitwy, a zwłaszcza adoracji eucharystycznej”. Leon XIV zacytował uderzająco mądre jak na 15-latka słowa Carla: „Znajdując się przed słońcem, opalamy się. Znajdując się przed Jezusem w Eucharystii, stajemy się świętymi!”; „Smutek to wzrok zwrócony na samego siebie. Szczęście to wzrok skierowany ku Bogu. Nawrócenie to nic innego jak przenoszenie spojrzenia od dołu do góry, wystarczy zwykły ruch oczami”, a także: „Jedyną rzeczą, której naprawdę musimy się bać, jest grzech”; i to, jak dziwił się, że „ludzie tak bardzo troszczą się o piękno swojego ciała, a nie dbają o piękno swojej duszy”. Pier Giorgio z kolei mawiał: „Wokół biednych i chorych widzę jakieś światło, którego my nie mamy”. Miłość bliźniego nazywał „fundamentem naszej religii” i – podobnie jak Carlo – praktykował ją przede wszystkim przez małe, konkretne, często ukryte gesty – puentował Ojciec Święty.

Życie obu przerwała wczesna śmierć. „Pewnego dnia Pier Giorgio powiedział: «Dzień śmierci będzie najpiękniejszym dniem mojego życia»; a na ostatnim zdjęciu, które przedstawia go podczas wspinaczki na górę w Val di Lanzo, z twarzą zwróconą w kierunku celu, napisał: «Ku górze». Zresztą, będąc młodszym, Carlo także lubił mawiać, że niebo czeka na nas od zawsze, a kochać jutro oznacza dawać już dziś to, co w nas najlepsze”– cytował podczas homilii Leon XIV.

Które słowa powinny z nami pozostać po tych kanonizacjach? Może te?: „Nie ja, ale Bóg” – jak mawiał młodziutki Carlo. Albo: „Jeśli Bóg będzie ośrodkiem każdego twego działania, wówczas wytrwasz i dojdziesz do celu” – to z kolei Pier Giorgio.