Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety zostało powołane do istnienia w Nysie na Śląsku w 1842 r. Zrodziło się na gruncie potrzeb społecznych XIX w. Było pierwszym zgromadzeniem rodzimym ziemi śląskiej, jakie powstało po dokonanej przez rząd pruski kasacie zakonów w 1810 r. Założycielkami były Klara Wolff, Maria i Matylda Merkert oraz Franciszka Werner. We wspomnienie świętych męczenników lekarzy Kosmy i Damiana, 27 września 1842 r., poświęciły założone przez siebie dzieło posługi chorym Najświętszemu Sercu Jezusa. Były bowiem przekonane, że jest Ono ośrodkiem, do którego mają odnosić swoją działalność, ponieważ w Jego zasięgu może się urzeczywistniać nakreślony charyzmat Zgromadzenia.
Organizujące się Zgromadzenie od początku nie było wolne od wielu dotkliwych doświadczeń i trudności. Mimo to siostry angażowały się w posługę miłości chorym i potrzebującym. Realizowały ją z poświęceniem, niekiedy nawet do granic całkowitego przekreślenia siebie. Pragnęły poświęcać się „na chwałę Bożą i dla dobra cierpiącej ludzkości”. Tak podejmowany wysiłek był przyczyną przedwczesnej śmierci najpierw s. Matyldy Merkert (1846), a niedługo potem s. Klary Wolff (1853). Te bolesne wydarzenia spotęgowały istniejące przeciwności.
Siostry, które nazywano też Szarymi Siostrami, przyjęły 19 listopada 1850 r. za swoją patronkę św. Elżbietę Węgierską. W jej duchu podejmowały pracę wśród ubogich i chorych. Opatrzność Boża rychło odsłoniła swoją aprobatę i obdarowywała obfitością błogosławieństwa. Wyraziło się ono w postaci rosnącej ilości nowych powołań, a tym samym szybkim rozwoju Zgromadzenia. Pewnie dlatego bp Henryk Forster już 4 września 1859 r. zatwierdził, na prośbę protektora - ks. Roberta Urbana, Stowarzyszenie Szarych Sióstr św. Elżbiety. Natomiast król pruski 23 maja 1864 r. nadał założonej fundacji dobroczynnej pn. Katolicki Zakład Dobroczynności pw. św. Elżbiety prawa korporacyjne. W krótkim czasie powstało około 80 nowych placówek. Dynamiczny rozwój Zgromadzenia sprawił, że 7 czerwca 1871 r. papież Pius IX wydał dekret pochwalny i nadał Zgromadzeniu prawa papieskie. Rozpoczął się okres intensywnego rozkwitu Zgromadzenia, w którym podejmowano wysiłki na rzecz dalszego rozwoju duchowego i materialnego. W procesie jego kształtowania formowała się postawa miłości do chorych i biednych. Podejmowana formacja duchowa mierzyła się postawą wierności wobec charyzmatu Zgromadzenia, który przybrał ewangeliczny kształt posługi samarytańskiej. Siostry urzeczywistniały ją niekiedy w najbardziej ekstremalnych warunkach życia społecznego i politycznego. Tak było m.in. podczas I i II wojny światowej. Wiele sióstr urzeczywistnianą posługę elżbietańską przypieczętowało daniną przelanej krwi.
Po zakończeniu II wojny światowej Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety weszło w okres przemian, które osiągnęły apogeum w dobie II Soboru Watykańskiego. Podjęto wtedy dość intensywną odnowę duchową, urzeczywistnianą w ramach procesu przystosowania dotychczasowych norm i zasad życia zakonnego do zmieniającej się rzeczywistości świata. Ukierunkowuje ona społeczność elżbietańską do coraz większego radykalizmu ewangelicznego, aby na jego drodze urzeczywistniała się rada św. Elżbiety: „Mówiłam wam zawsze: musimy innych uszczęśliwiać”. Zgodnie z tą zasadą siostry idą wszędzie tam, gdzie ludzie najbardziej ich potrzebują. Zgromadzenie z takim usposobieniem ducha pracuje dziś w Polsce (6 prowincji), Niemczech (2 prowincje), Czechach, Norwergii, Danii, Szwecji, w Jerozolimie i we Włoszech oraz na Litwie, Ukrainie, w Nowosybirsku i Kursku. W 1990 r. rozpoczęto też pracę w północno-wschodniej części Brazylii, w tzw. trójkącie głodu, do którego siostry zaniosły nową nadzieję i pomoc.
W ramach zbliżającego się jubileuszu 2000-lecia chrześcijaństwa Zgromadzenie określiło jednoznacznie swoją dalszą dyspozycyjność zakonną wobec potrzeb Kościoła. Dokonało tego w 1986 r. w formie specjalnej uchwały, w której czytamy: „Zgodnie z charyzmatem naszego Zgromadzenia, mimo trudności personalnych, czujemy się przynaglone w dzisiejszych czasach wspierać posługę Kościoła wśród najbiedniejszych”.
W Diecezjalnym Domu Księży Emerytów we Włocławku siostry niosą pomoc i ulgę chorym i cierpiącym kapłanom. W ten sposób urzeczywistniają pierwszorzędny cel działalności, jaki wyznacza charyzmat. W duchu wizji swoich Założycielek chcą „pielęgnować cierpiące członki Chrystusa” w chorych i sędziwych kapłanach. W wielorakiej pracy troszczą się o to, aby u schyłku życia nie odczuwali oni przygniatającej samotności i nie zwątpili w dobroć i miłość Bożą.
Należy w tym miejscu przypomnieć kazanie, wygłoszone przez bp. Jerzego Koppa z Wrocławia z okazji jubileuszu 50-lecia istnienia Zgromadzenia, w którym Ksiądz Biskup scharakteryzował jego charyzmat słowami: „Cenię bardzo Szare Siostry, nie tylko jako dobroczyńców ludzkości, ale cenię je jako moje pionierki w Winnicy Pańskiej. Kapłan głosi Ewangelię prawdy, lecz ta Ewangelia musi być wspierana przez Ewangelię miłości bliźniego. Tę Ewangelię miłości głosicie wy, Drogie Siostry, poprzez waszą posługę”.
Dziękując Zgromadzeniu Sióstr św. Elżbiety za ochotnie podjętą Ewangelię miłości bliźniego w naszym Domu, życzymy, aby święta Patronka wypraszała razem ze służebnicą Bożą Marią Merkert wiele mocy Bożej i darów Ducha Świętego oraz łaskę nowych powołań zakonnych dla urzeczywistniania i rozwoju własnego charyzmatu.
Dziewczęta rozpoznające w sobie dar powołania zakonnego o zarysowanym charakterze służby w Kościele i świecie oraz gotowe podjąć zaproszenie do życia radykalizmem ewangelicznym bardzo prosimy o kontakt ze Zgromadzeniem:

Dom Sióstr Elżbietanek
ul. Kościelna 8
87-800 Włocławek
tel. (0-54) 235-05-28