Reklama

Panie, uczyń mnie bogatym, ale wolnym

Niedziela kielecka 39/2004

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

„Biada beztroskim na Syjonie i dufnym na górze Samarii” (Am 6, 1a). Słowa z Księgi proroka Amosa jakże są aktualne. Pośród ogólnej biedy spotykamy ludzi bardzo bogatych. Jeżdżą luksusowymi limuzynami, posiadają niejedną willę - nie tylko w kraju. Największym ich problemem jest pytanie: gdzie ulokować kapitał, by nic nie stracić i zabezpieczyć sobie, dzieciom, a może i wnukom bezpieczny i dostatni byt?
Nie byłoby może nic złego w posiadaniu tak wielkiego kapitału, gdyby nie rażąca bieda - tuż obok luksusowych willi. Ci drudzy żyją w skrajnej nędzy: brakuje im chleba, chodzą biednie ubrani, ze smutnymi od codziennych trosk oczami. Powinni być wyrzutem sumienia dla tych, którzy prawdopodobnie dorobili się na wyzysku drugiego człowieka, na omijaniu prawa podatkowego. Przykre to, ale ci ludzie nie mają wyrzutów sumienia. Jeśli takie wyrzuty się pojawiają, tłumią je krótkim stwierdzeniem: to przecież ich wina, że są biedni, nie chciało im się pracować, jedynym ich celem jest butelka wódki, wina czy piwa.
Może i jest w tym dużo prawdy. Niektórzy są winni swej biedy. Jest jednak wielu ludzi, którzy nie piją, są pracowici, a żyją na skraju nędzy. Tylko jeden przykład. Mój brat, rozwożąc wczesnym rankiem nabiał do sklepów, w jednym z miasteczek spotkał przy śmietniku dawnego kolegę, z którym wcześniej pracował w jednym z zakładów. Człowiek ten zbierał jedzenie, butelki, metalowe puszki. Nie prosił o wsparcie, ale później chętnie przyjmował mleko, ser, masło. Jest bardzo uczciwy, pracowity - może trochę niezaradny. Ma kilkoro dzieci, nie pije alkoholu. To przykład jeden z wielu o nędzy spowodowanej zachłannością nowobogackich - tak określa się współczesnych milionerów.
Ewangelia dzisiejsza przypomina, że nie można spać spokojnie, gdy obok cierpi człowiek. A posiadane przez nas bogactwo może być wielką szansą dla tych ludzi. Przed Bogiem będzie się liczyło bowiem nie to, ile posiadam, ale to, jakim byłem człowiekiem. Jeśli moje bogactwo stanie się możliwością do tego, by pomagać tym, którzy znaleźli się w potrzebie - to z pewnością nie będzie ono przeszkodą w osiągnięciu wiecznego bogactwa, jakim jest niebo.
W czasopiśmie Miłujcie się! - nr na miesiące maj/czerwiec 2004 r. - zamieszczono wspaniałe świadectwo o jednym z najbogatszych ludzi w Stanach Zjednoczonych. Jest nim Tom Monagham. Człowiek ten wyznaje, że doszedł do wielkiej fortuny dzięki uczciwości i wierności Bogu. W życiu wiele przeszedł i zrozumiał, że do prawdziwego szczęścia dochodzi się poprzez stawianie sobie dużych wymagań. Jest bardzo bogaty, ale bogactwo nie przysłoniło mu Boga i człowieka. Dużo się modli, codziennie odmawia cztery części Różańca i uczestniczy we Mszy św., czyta Pismo Święte. Na modlitwie odzyskuje siły do pracy. Ma też wielką potrzebę pomagania innym. Zatrudnia wiele osób, którzy są sprawiedliwie nagradzani. Bogactwo może więc być wspaniałą możliwością służby wobec tych, którzy są niezaradni. Chcieliby bardzo pracować i zapewnić swojej rodzinie godziwe warunki, ale nie bardzo wiedzą, jak się do tego zabrać.
Wspomnę jeszcze o rodzinie bł. Matki Teresy z Kalkuty. Bogactwo jej rodziców było wspaniałą możliwością pomocy najbiedniejszym. W tym duchu wychowana, postanawiła całe życie poświęcić najuboższym z ubogich. I w tym przypadku bogactwo stało się drogą uświęcenia.
Ewangelia nie mówi, byśmy rezygnowali z bogactwa, ale przypomina, że posiadając wielkie zasoby materialne, posiadamy je nie dla siebie, ale dla innych. Bóg chce się posłużyć naszym bogactwem, by „ochraniać sierotę i wdowę” (por. Ps 146, 9).
Będziemy sądzeni z miłości. Łazarz był wielką szansą dla bogacza. Jeśli okazałby mu miłość, wynikającą nawet z litości, Bóg na pewno by to docenił. A tak, skoro bogacz nie okazał nawet odrobiny miłosierdzia - miłosierdzie nie zostanie mu okazane. Biedni, bezdomni, zagubieni są więc znakiem, są wielką szansą zbawienia dla zamożnych. Bóg pragnie zbawienia wszystkich ludzi - i biednych, i bogatych. Bóg daje nam szansę i możliwości. Chce dzielić się z nami największym z bogactw - dać nam wieczne życie i szczęście w wiecznym królestwie. By nic nie przegapić, warto przyjąć do serca słowa św. Pawła z Listu do Tymoteusza: „Ty, o człowiecze Boży, podążaj za sprawiedliwością, pobożnością, łagodnością. Walcz w dobrych zawodach o wiarę, zdobądź życie wieczne: do niego zostałeś powołany” (por. 1 Tm 6, 11-12).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2004-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ciepło kurtki, ciepło serca – o dawaniu i dzieleniu się w czasie zimy

2025-09-30 20:44

[ TEMATY ]

ciepło kurtki

ciepło serca

dawanie

dzielenie się

czas zimy

Materiał sponsora

Kurtka zimowa nie jest tylko elementem garderoby – to symbol troski o siebie i swoich bliskich

Kurtka zimowa nie jest tylko elementem garderoby – to symbol troski o siebie i swoich bliskich

Zima to czas, w którym szczególnie odczuwamy potrzebę ciepła. Grube kurtki, szaliki i rękawiczki stają się codziennymi towarzyszami drogi, chroniąc nas przed mrozem i zimnym wiatrem. Kurtka zimowa nie jest tylko elementem garderoby – to symbol troski o siebie i swoich bliskich. W chrześcijańskim spojrzeniu możemy dostrzec w niej również przypomnienie o tym, że każdy człowiek potrzebuje ochrony, zarówno fizycznej, jak i duchowej. Tak jak dbamy o ciepło ciała, tak też powinniśmy troszczyć się o ciepło serca i relację z Bogiem.

Ewangelia przypomina nam słowa Jezusa: „Byłem nagi, a przyodzialiście Mnie” (Mt 25,36). Ten fragment uświadamia nam, że każdy dar, nawet tak prosty jak ciepłe ubranie, ma ogromną wartość w oczach Boga. Dając komuś kurtkę, której już nie nosimy, albo kupując nową dla potrzebującego, nie przekazujemy jedynie tkaniny i zamka błyskawicznego. Przekazujemy ciepło, nadzieję i poczucie godności. W tym sensie kurtka zimowa staje się nie tylko odzieżą, ale także narzędziem budowania wspólnoty i praktycznym świadectwem miłości bliźniego. To właśnie w takich gestach realizujemy chrześcijańskie powołanie do troski o słabszych.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Łódź: Jubileuszowa edycja festiwalu światła

2025-10-01 07:40

[ TEMATY ]

archidiecezja łódzka

Piotr Drzewiecki

Light Move Festival w Łodzi

Light Move Festival w Łodzi

Tysiące mieszkańców Łodzi i turystów wzięło udział w 15. Jubileuszowej edycji Light Move Festival.

Festiwal kinetycznej sztuki światła już od 15 lat odmienia Łódź dzięki wielobarwnym mappingom, projekcjom wielkoformatowym, instalacjom świetlnym i iluminacjom wspaniałej historycznej architektury Łodzi. W tym roku XV. Jubileuszowa edycja pod hasłem „Powroty” przerosła oczekiwania organizatorów. Były to trzy wieczory pełne wrażeń, dziesiątki instalacji świetlnych, mappingi na zabytkowych budynkach, dziewięć scen muzycznych i tysiące światełek. Łódź zamieniła się w olbrzymią galerię sztuki światła. Ulice, parki i place wypełniły tłumy mieszkańców oraz turystów, którzy podziwiali mappingi na zabytkowych fasadach i nowoczesne instalacje.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję