Bartek podróżuje po Francji autostopem. Zwiedzał Carcassonne i „przypadkiem” wsiadł potem do samochodu kogoś, kto jechał do Lourdes. - Pomyślałem czemu nie, nigdy tam nie byłem, chociaż opis w przewodniku szczególnie mnie do tego miejsca nie zachęcił - opowiada. - Nie wiem, czego miałbym tam szukać, pomyślałem, ale samochód już mnie wiózł na spotkanie z Lourdes.
Moja rozmowa z Bartkiem, prowadzona przed młynem w Lourdes, w którym mieszkała św. Bernadetta Soubirous, momentami była zabawna. Bartek, typowy dwudziestolatek, rozśmieszał mnie swoimi młodzieżowymi zwrotami wplatanymi w opowieść i sposobem, w jaki snuł tę historię. - Jak przyjechałem na miejsce, poddałem się fali ludzi, która zaniosła mnie do Groty. O co chodzi w tym wszystkim? Gdzie ci ludzie lezą? - myślałem. Jak dotarłem z nimi na miejsce, to dopiero był czad. Ludzie padali na kolana, jakaś babcia płakała i mamrotała coś w niezrozumiałym dla mnie języku. Za chwilę prawie przejechała mnie kawalkada wózków inwalidzkich. O co biega? Czego oni tu wypatrują w tej dziurze w skale? - kontynuował swą historię. Musiałam mieć niezłą minę, bo zaraz potem zapewnił mnie, że nie jest żadnym antychrystem. Owszem, jest jak najbardziej wierzący, chodził na katechezę, do kościoła też co niedziela grzecznie uczęszcza, ale z tą wiarą w cuda, to był do tej pory na bakier. Dlatego spotkanie z tajemnicą Lourdes było dla niego zbyt trudne. Jak tylko udało mu się przebić przez tłum modlących, uciekł na ulice miasta z zamiarem jak najszybszego złapania okazji w jakimś innym, atrakcyjnym dla niego kierunku Francji. - Niestety, jak tylko wyszedłem na rogatki miasta, tak gruchnęło, lunęło, że świata nie było widać - opowiada. - Ani jednego samochodu, a ja byłem coraz bardziej mokry. Po dwudziestu minutach skapitulowałem. Wróciłem pod Grotę, sam nie wiem, czemu akurat tam, i już na dobre tam utknąłem. Tłum tak jak tam klęczał i stał zanim odszedłem z tego miejsca, tak klęczał i stał w ulewnym deszczu. Jedyna różnica to ta, że pojawiły się kolorowe peleryny przeciwdeszczowe i parasole. Ja i tak już byłem mokry, to zostałem. Z dalszego ciągu opowieści Bartka dowiedziałam się, że wprawdzie nie wiedział o jaki cud miałby się modlić, bo przecież jest zdrowy i silny jak tur, a na modlitwę o rozum to już chyba w jego wypadku zbyt późno, ale nagle przypomniał sobie, że zna wiele takich osób, które na pewno chciałyby tu przyjechać. Jego ciotka choruje od lat na stwardnienie rozsiane, pewien chłopak z jego osiedla siedzi na wózku po nieudanym skoku do wody, babcia ciągle narzeka na bolące nogi. - Wszystkich nie uszczęśliwię, mogę tylko opowiedzieć o cudach, jakie zdarzają się w tym miejscu, ale babcię wyślę tu na pielgrzymkę. Ona powinna przyjechać do Lourdes. Słyszałem, że wczoraj, podczas błogosławieństwa chorych ktoś wstał z wózka. Osobiście tego nie widziałem, ale wierzę, że to, o czym mówili ludzie to prawda, bo tu naprawdę zdarzają się cuda - skończył swą historię Bartek, a ja zauważyłam, że pod jego powierzchowną zabawnością kryje się powaga i prawdziwa wrażliwość.

Starsza pani stara się przedostać przez tłum ludzi jak najbliżej Groty. W końcu blisko barierek klęka i ze łzami w oczach rozpoczyna modlitwę. Tłum przed Grotą gęstnieje. Po chwili, otoczona przez kolejnych przybywających pielgrzymów tracę staruszkę z pola widzenia. Spotykam ją po raz kolejny wieczorem, na procesji różańcowej. W świetle lampionu, który trzyma w dłoni, dostrzegam jej mokre od łez oczy. Nie do końca przekonana, czy mam do tego prawo pytam, z jakimi prośbami przyjechała do Lourdes.
- Owszem, moje zdrowie coraz mocniej podupada - odpowiada - ale to normalne w moim wieku. Mam 76 lat i z każdym dniem bliżej na tamtą stronę. Ale przyjechałam modlić się o zdrowie dla kogoś bliskiego. Moja wnuczka, dwudziestoparoletnia dziewczyna, umiera na raka. Ona nie przeżyłaby tak długiej podróży, więc przyjechałam tu za nią. Wie pani, niektórzy moi znajomi oburzyli się, że wybrałam się na pielgrzymkę w takiej chwili. - Czemu wydaje pani pieniądze na przyjemności, zamiast przeznaczyć je na leczenie wnuczki? - gromili. Oni nic nie rozumieją. Tu nie pomogą żadne pieniądze. Wszystko, co w ludzkiej mocy można było zrobić, zostało zrobione. Lekarze już nic nie mogą poradzić. Medycyna jest bezradna. Co mi więc zostało, jak tylko wierzyć w cud. Proszę Matkę Bożą o nadprzyrodzoną interwencję. Tyle już osób wyjechało z Lourdes uzdrowionymi, pocieszonymi. Wie pani, całe dnie spędzam tu na modlitwie, byłam na procesji eucharystycznej z błogosławieństwem chorych, przychodzę na procesje światła. Każdego dnia dostrzegam wokół siebie tyle cierpienia, ale chyba jeszcze więcej miłości. Za trzy dni wyjeżdżam, wracam do domu, do bliskich, do mojej wnuczki. Ja wiem, trudno w to uwierzyć, bo łzy same płyną mi po policzkach, ale wyjadę stąd z takim spokojem w sercu. Wierzę, że cud się stanie, że moja wnuczka jeszcze kiedyś przyjedzie tu osobiście, by podziękować za dar uzdrowienia.
Minęły cztery lata od mojej rozmowy ze starszą panią. Nie wiem, jak potoczyły się losy jej wnuczki. Wiem jednak, że jej babcia wyjechała z Lourdes z uleczonym sercem. Podobnie jak i Bartek, którego spotkałam w Lourdes kilka lat temu. Myślę, że wyekspediował do Lourdes swoją babcię. Teraz może jest już mężem i ojcem i któregoś dnia odwiedzi Lourdes ze swoją rodziną - niekoniecznie po uzdrowienie ciała, może tylko po to, by nabrać sił duchowych na dalsze życie. Bo tu naprawdę zdarzają się cuda. Nie ma dnia, nie ma godziny, by od Groty Massabielskiej nie odszedł ktoś z uleczonym sercem, z lekką, uleczoną duszą.