Akademicki Różaniec

2 marca br. Ojciec Święty Jan Paweł II przewodniczył w Auli Pawła VI w Watykanie modlitwie różańcowej, która odbywała się jednocześnie we wszystkich ośrodkach akademickich Europy. Sześć z nich: Walencja, Moskwa, Wiedeń, Budapeszt, Strasburg i Ateny pozostawały w bezpośredniej telewizyjnej łączności satelitarnej z Ojcem Świętym i między sobą. Czuwanie modlitewne, transmitowane (jak poprzednie) na żywo przez wiele stacji telewizyjnych, przebiegało pod hasłem "Komunia Chrześcijańska i Unia Europejska". Również we Włocławku, o godz. 19.00 w bazylice katedralnej, pod przewodnictwem bp. Romana Andrzejewskiego, rozpoczął się "Różaniec środowisk akademickich Europy z Ojcem Świętym Janem Pawłem II".

W katedrze zebrało się z górą 200 studentów - nie zabrakło przedstawicieli najmłodszej uczelni włocławskiej - Wyższej Szkoły Zawodowej oraz Zespołu Kolegiów Nauczycielskich im. Jana Pawła II i alumnów Wyższego Seminarium Duchownego. Byli też pracownicy naukowi i władze akademickie, wśród nich: rektor Wyższego Seminarium Duchownego - ks. dr hab. Zdzisław Pawlak, dziekan Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika - ks. prof. dr hab. Jerzy Bagrowicz, dyrektor Studium Teologii - Filii Papieskiego Wydziału Teologicznego im. św. Jana Chrzciciela w Warszawie - ks. dr Kazimierz Skoczylas, rektor Wyższej Szkoły Humanistyczno-Ekonomicznej - prof. dr hab. Mirosław Krajewski, prorektor WSHE - dr Paweł Churski, dyrektor administracyjny WSHE Elżbieta Grabińska-Gólcz i dyrektor Medycznego Studium Zawodowego Wanda Stefańska.

Duszpasterz akademicki Włocławka ks. dr Witold Dorsz powitał księży biskupów: bp. Romana Andrzejewskiego i bp. Czesława Lewandowskiego, kapłanów oraz wspólnotę akademicką i pozostałych wiernych, po czym wygłosił słowo wprowadzające do modlitwy. Podkreślił, że "centrum każdej kultury jest postawą, jaką człowiek przyjmuje wobec największej tajemnicy: tajemnicy Boga" i dodał: "Chcemy budować Europę zjednoczoną nie tylko przez wspólne interesy ekonomiczne, ale prawdziwą Europę ducha". Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za los Europy i świata, dlatego też Duszpasterz zachęcał do wspólnej modlitwy, która jak wskazał podczas spotkania w Asyżu Jan Paweł II, jest "wewnętrznym, konstytutywnym czynnikiem procesów pokojowych".

Modlitwa otwiera serce człowieka, pomaga pozostawać w bliskości Chrystusa. Teraz, patrząc na Chrystusa - Księcia Pokoju, wspólnota wiernych rozpoczęła Różaniec w intencji pokoju w Europie i na świecie. Wprowadzeniem do rozważań kolejnych tajemnic były pieśni, wykonywane przez grupę studentów. Samą modlitwę także prowadzili włocławscy studenci.

Ważną część spotkania modlitewnego stanowiło przesłanie, jakie do środowiska akademickiego wygłosił Biskup Andrzejewski. Hierarcha silnie zaakcentował fakt istnienia chrześcijańskich korzeni Europy, jej chrześcijańskiego i grecko-rzymskiego dziedzictwa kulturowego, które pełni niezwykle ważną rolę w dziele zjednoczenia naszego kontynentu. Przytoczył liczne dowody, wskazujące na to, że jesteśmy "głęboko osadzeni w jednej europejskiej kulturze". Bóg posłał swoich świętych " budowniczych, nauczycieli i wychowawców Europy", obdarzył zastępy ludzi umiejętnościami i talentami - dzięki nim wszystkim Europa stała się "kolebką kultury, stąd rozeszła się na świat cały". Troszcząc się o przyszłość naszego kontynentu, troszczymy się o zachowanie tożsamości naszej Ojczyzny. Boimy się Europy, "w której nie będzie Chrystusa", chorej, obcej, nieludzkiej.

Hierarcha odniósł się też do trudności, z jakimi obecnie zmaga się Kościół w Polsce. "Cierpią ludzie, cierpi Kościół, cierpi nadal żyjący Chrystus". Pociechą jest krzepiąca, pełna solidarności postawa wiernych. Trwając w Chrystusie, nauczyliśmy się zwyciężać i cierpieć, upadać i powstawać, radować się - "rozkoszować smakiem zmartwychwstania", pomagać skrzywdzonym i trwać w nadziei. Teraz, na progu III tysiąclecia chcemy bronić "prymatu ducha nad materią i ukierunkować to, co ludzkie, na to, co od Boga pochodzi, by - jak Chrystus - łączyć ludzkie i boskie wartości". Reprezentanci wszystkich środowisk akademickich przyjęli z rąk Księdza Biskupa tekst przesłania, by zanieść je do swoich społeczności.

Przed błogosławieństwem końcowym odśpiewany został Apel Jasnogórski. Wcześniej przedstawiciele studentów podziękowali Księżom Biskupom za udział w Różańcu akademickim i zapewnili o wspieraniu modlitwą Biskupa Ordynariusza i Biskupów pomocniczych.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan