W 1905 r. Matka Maria Karłowska, założycielka Zgromadzenia Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej, wypowiedziała te słowa do swoich sióstr w rekolekcjach, aby je zachęcić do szczególnego kultu Serca Jezusowego, które dała swemu zgromadzeniu zakonnemu jako głównego patrona. „Patrzcie! Oto otwarte to cudowne Ognisko! Przynoście Jego płomieniom serca ludzkie, bo tylko serc im potrzeba!” - i zachęcała, aby „obrały sobie Ranę Najświętszego Serca Jezusowego za miejsce schronienia”. Tak to nowa rodzina zakonna rozkwitała w promieniach Najświętszego Serca Pana Jezusa Dobrego Pasterza.
Nie jest więc przypadkiem, że 15 lat temu w uroczystość Najświętszego Serca Jezusowego pod Wielką Krokwią w Zakopanem otwarło się to właśnie „cudowne Ognisko”, abyśmy mogli zabrać z Niego płomienie, które miały rozpalić i ożywić naszą polską ziemię nowym darem miłości miłosiernej i nadziei, że jeszcze nie wszystko stracone.
6 czerwca 1997 r. bł. Jan Paweł II wypowiedział pamiętne słowa: „Naszą władzą apostolską zezwalamy, aby odtąd czcigodnym sługom Bożym: Bernardynie Marii Jabłońskiej oraz Marii Karłowskiej przysługiwał tytuł błogosławionych i aby ich święta obchodzono w miejscach i w sposób określony przez prawo. Dla (…) Marii Karłowskiej będzie to corocznie 6 czerwca”. W Ognisku Miłości Najświętszego Serca zajaśniał nowym blaskiem ten oto płomień - jako dar dla nas. Od Giewontu odbiły się echem wymowne słowa inwokacji beatyfikacyjnej: „Bł. Mario - pasterko - szukająca zabłąkanych owiec Chrystusa, módl się za tymi, co odeszli, módl się za tymi, co wracają, módl się za nami wszystkimi - do Boskiego Dobrego Pasterza!”.
W homilii beatyfikacyjnej Ojciec Święty powiedział: „Maria Karłowska w zaborze pruskim prowadziła prawdziwie samarytańską działalność pośród kobiet, które doznały wszelkiej nędzy materialnej i moralnej. Jej święta gorliwość szybko pociągnęła za sobą grono uczennic Chrystusa, z którymi założyła Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej. Sobie i swym siostrom taki wyznaczała cel: «Mamy oznajmiać Serce Jezusa, to jest tak z Niego żyć i w Nim, i dla Niego, abyśmy się stali do Niego podobnymi i aby w życiu naszym On był widoczniejszy, aniżeli my sami»”.
Jak wymowne są tutaj słowa Błogosławionej: „Jeżeli prawdziwie kochamy to Serce Najdroższe, to miłość czyni miłujących podobnymi do siebie, bo kochać to znaczy naśladować. Dlatego powinniśmy być podobni do Serca Jezusa. Trzeba ponadto, aby Je kochano w nas. Aby w naszym obejściu, w mowie, w całym zachowaniu się czuć było serce, to jest miłość, ale miłość Jezusa! To będzie sposób i środek najodpowiedniejszy, aby dać Go poznać innym i rozszerzać nabożeństwo do Serca Jezusowego”.
Całe trudne apostolstwo Matki Marii było walką o to, by pomimo niezrozumienia i ciągle stawianych jej przeszkód, nie zniechęcić się i nie powiedzieć: „Dosyć!”. Znamienne są słowa będące modlitwą Marii Karłowskiej: „Serce Jezusa mojego, źródło miłości i żarliwości, rozpal mnie, spal mnie! Niech mnie trawi i strawi gorliwość o Twoją chwałę i o zbawienie dusz nieśmiertelnych. Bo świat nie widział nic większego nad zbawienie duszy człowieka”.
Matka Maria wytrwała do końca - dokonała dzieła, które zlecił jej Dobry Pasterz z Sercem otwartym na krzyżu. Dlatego możemy świętować 15. już rocznicę jej beatyfikacji. Dlatego możemy wrócić duchem do Zakopanego i wsłuchać się w słowa umiłowanego Papieża Polaka, dziś już również błogosławionego: „Dobrze, że ona beatyfikowana jest w Zakopanem, bo ten krzyż z Giewontu patrzy na całą Polskę!”.
Bł. Maria Karłowska nosiła imię zakonne: Matka Maria od Pana Jezusa Ukrzyżowanego. Jakże pięknie współbrzmi ono z krzyżem na Giewoncie! Mówiła o sobie: „Jestem służebnicą Jezusa Ukrzyżowanego!”. Swoim siostrom przypominała, że „dzieło zbawienia dusz zostało założone na krzyżu” i dlatego cała moc pasterki tkwi w krzyżu.
Ojciec Święty wołał z serca: „Chcę, żeby cała Polska, od Bałtyku po Tatry, patrząc w stronę krzyża na Giewoncie, słyszała i powtarzała: Sursum corda! W górę serca!”. Powtarzajmy i my: „Sursum corda!”. I mówmy to tym, którzy zwątpili. Matka Maria tylokrotnie kierowała te słowa do ludzi zagubionych, odtrąconych przez innych, uwikłanych w zagrożenia. „W górę serca!” - bo jeszcze nie wszystko stracone! Bo jest jeszcze w tobie dobro, które możesz odkryć i uaktywnić! Wierzyła bowiem, że - jak powiedział sługa Boży kard. Stefan Wyszyński w 100-lecie jej urodzin: „Choćby człowiek w swej niedoli chodził poprzez mgły i błoto, nie przestaje być umiłowanym dzieckiem Bożym, choć tak niepodobnym do Ojca, i nosi w sobie stygmat wieczności”. Na takiej wierze wyrosła świętość Matki Marii.
Staje dziś ona przed nami jako patronka i strażniczka godności kobiety i dziewczyny polskiej. Kościół pozwala nam prosić: „Módl się za nami!”. Niech więc bł. Maria, pasterka, wymodli nam czystość młodzieży, świętość i męstwo matek oraz życie, radość i bezpieczeństwo dzieci. Niech weźmie w opiekę szukających drogi życia i niech im uprosi odwagę decyzji, gdy odczują Boże wezwanie. Bo - jak twierdzi Błogosławiona: „Warto być pasterką, aby chociaż jednej duszy dopomóc do zbawienia!”. Niech też pomoże nam wszystkim zrozumieć to swoje wymowne: „Warto!”. Niech odbije się nam ono echem od krzyża na Giewoncie i od naszych codziennych małych krzyżyków życiowych oraz wypełni nas zdecydowanym przekonaniem, że beatyfikacja Marii Pasterki to zadanie postawione przed nami. Zadanie, które nas przynagla i zobowiązuje.
Wyraził to bł. Jan Paweł II w czasie uroczystego dziękczynienia w Rzymie: „Wraz z wami wszystkimi składam dzięki Panu Bogu za tę beatyfikację i za wzór, jaki zostawiła ta Błogosławiona naszej Ojczyźnie i Kościołowi w Polsce. Tylko człowiek, dla którego jedynym drogowskazem i przewodnikiem jest Chrystus, może dokonać prawdziwej przemiany serc innych ludzi, środowisk, narodu i świata. Niech przykład bł. Marii Karłowskiej przynosi owoce, zachęca i umacnia zwłaszcza tych, którzy poświęcili się w szczególny sposób służbie bliźniemu. Niech staje się natchnieniem dla duchownych i świeckich w realizacji duszpasterskich przedsięwzięć i działalności apostolskiej”.
Matka Maria mówiła: „Chrystus Pan dał nam świętych, aby nas strzegli i za nami się wstawiali”. Nie myślała wówczas, że określa niejako rolę, jaką kiedyś będzie spełniać wobec nas. Do jabłonowskiego sanktuarium bł. Marii Karłowskiej przybywają pielgrzymi z całej Polski i z zagranicy, szukając u niej wyciszenia i nadziei w niepewności i zagmatwaniu naszych czasów, w sprawach osobistych i rodzinnych, Ojczyzny i świata. Matka Pasterka wskazuje ręką w niebo i mówi nam: „W górę serca!”.