Oto krótki życiorys nowej błogosławionej.

Armida (zwana potocznie Idą) Barelli urodziła się 1 grudnia 1882 w Mediolanie w wielodzietnej zamożnej rodzinie burżuazyjnej, silnie zeświecczonej. Miała dwóch braci i trzy siostry. W latach 1895-1900 uczyła się w kolegium w szwajcarskim Menzingen, prowadzonym przez siostry od Świętego Krzyża i tam zetknęła się z duchowością franciszkańską i pogłębiła swoją wiarę. Była osobą inteligentną, żywą i ładną, a po ukończeniu szkoły do 1908 miała wiele propozycji wyjścia za mąż. Ona jednak była przekonana, że czeka ją inna droga życiowa, choć jednocześnie nie czuła w sobie powołania zakonnego.

Przełomem w jej życiu było spotkanie w 1910 charyzmatycznego, pełnego energii franciszkanina o. Agostino Gemellego, który odtąd naznaczy w wielkim stopniu jej przyszłe losy. Pod jego wpływem została tercjarką franciszkańską i z wielkim zapałem włączyła się w działalność apostolską i społeczną. O. Gemelli, który został jej kierownikiem duchowym, szybko wyczuł w niej zdolności organizatorskie i w dużym stopniu ukierunkował jej zaangażowanie w Kościele.

Armida początkowo zajmowała się różnymi doraźnymi działaniami, np. tłumaczyła z niemieckiego artykuły do założonego przez o. Gemellego pisma „Rivista di filosofia neoscolastica”, a po wybuchu I wojny światowej, w 1917 została sekretarką Komitetu na rzecz Poświęcenia Żołnierzy Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. W rok później powołano ją na wiceprzewodniczącą ds. działalności społecznej Mediolańskiego Komitetu Kobiet Katolickich, stanęła też na czele nowego wydawnictwa (istniejącego do dzisiaj) „Vita e pensiero” (Życie i myśl).

17 lutego 1918 arcybiskup Mediolanu kard. Andrea C. Ferrari (beatyfikowany w 1987) powierzył jej zadanie utworzenia Młodzieży Żeńskiej (GF) Akcji Katolickiej, podobnej do powstałej już wcześniej Młodzieży Męskiej. Została jej pierwszą przewodniczącą i z właściwą sobie energią i entuzjazmem zaczęła przemierzać całą archidiecezję, zachęcając młode Włoszki do wstępowania w szeregi nowego stowarzyszenia. Jej niezmordowane wysiłki doprowadziły do tego, że w krótkim czasie uczyniło to prawie 5 tys. osób. Ale nowa gałąź rozwijała się też w wymiarach ogólnokrajowych, szczególnie na Południu, gdzie kobiety, przyzwyczajone do pozostawania w domu, zaczęły odkrywać dla siebie nową przestrzeń do działania, zrywając z panującymi tam sztywnymi układami społecznymi.

28 września tegoż roku Benedykt XV powołał ją na krajową przewodniczącą GF i Armida pełniła to stanowisko aż do 1946. Początkowo zresztą nie chciała przyjąć tej nominacji, marzyła bowiem o wyjeździe na misje za granicą, ale papież powiedział jej, że jej misją są Włochy. I znów z całym zapałem i na miarę swych sił rzuciła się w wir nowych obowiązków, podróżując po całym kraju i werbując nowe członkinie. Już w 1921 dzięki jej zaangażowaniu do GF zapisało się ponad milion młodych kobiet. W tymże 1921 roku założyła też pismo „Squilli di Resurrezione” (Dzwonki Zmartwychwstania).

Wcześniej – w 1919 wraz z o. Gemellim powołała do życia pobożne stowarzyszenie świeckich katoliczek, które niebawem przyjęło nazwę Instytut Świecki Misjonarek od Królewskości Jezusa Chrystusa. W latach 1927-29 działało stowarzyszone z nim Dzieło Królewskości, mające za zadanie wspieranie kultury religijnej i ruchu liturgicznego za pośrednictwem cotygodniowych broszurek z komentarzami do niedzielnych tekstów mszalnych.

Równolegle do tych obowiązków Armida została kwestorką (kasjerką) Uniwersytetu Świętego Serca w Mediolanie, założonego przez o. Gemellego i otwartego 7 grudnia 1921. Dzięki swym kontaktom m.in. w GF potrafiła gromadzić na bieżąco odpowiednie środki na regularna działalność nowej uczelni. Nieco wcześniej, w listopadzie tegoż roku, na wyraźne życzenie Benedykta XV założyła Stowarzyszenie Przyjaciół Uniwersytetu Katolickiego, a w 1924, z kolei na jej prośbę, Pius XI ustanowił, istniejący do dzisiaj Narodowy Dzień Uniwersytetu Katolickiego.

W latach 1947-48, obok urzędu wiceprzewodniczącej ogólnokrajowej Włoskiej Akcji Katolickiej, kierowała też Biurem Propagandy partii Demokracji Chrześcijańskiej w trudnym okresie kampanii wyborczej. Znów jeździła po całym kraju, zachęcając do masowego udziału w wyborach i do głosowania na chrześcijańskie programy polityczne. W wielkim stopniu przyczyniła się również do przyznania w 1948 kobietom włoskim praw wyborczych.

Jeszcze w 1920 poznała włoskiego biskupa chińskiej diecezji Shanxi – Eugenio Grassiego, który na swym terenie utworzył m.in. przychodnię lekarską i zgromadzenie Sióstr Misjonarek Franciszkanek od Najświętszego Serca Pana Jezusa. I znów dzięki swym kontaktom w GF Ida w latach 1922-25 zgromadziła półtora miliona ówczesnych lirów na pomoc dla dzieł w Chinach i organizowała modlitwy w ich intencji. Pozostawała w stałym kontakcie z tamtejszymi zakonnicami, które zaczęły ją uważać za niemal współzałożycielkę swej wspólnoty.

Pośród całej tej niesłychanie różnorodnej i niezmordowanej działalności wielkim ciosem stała się dla niej w 1949 ciężka, nieuleczalna i szybko postępująca choroba – porażenie opuszkowe. Dopóki mogła, z całą swą energią i mocą skupiła się na jednej, najbliższej jej dziedzinie: Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Katolickiego w Rzymie, który dziś stanowi znaną na całym świecie Klinikę im. o. A. Gemellego. Choroba z czasem unieruchomiła jej prawą rękę i niemal pozbawiła głosu. Zmarła w domu swej rodziny w Marzio (prowincja Varese, archidiecezja mediolańska) 15 sierpnia 1952, w uroczystość Wniebowzięcia Maryi Panny, w wieku niespełna 70 lat. Na kilka godzin przed śmiercią zdążył jeszcze ją odwiedzić i pozdrowić jej kierownik duchowy o. Gemelli.

8 marca 1960 z inicjatywy Włoskiej Akcji Katolickiej, Uniwersytetu Katolickiego „Sacro Cuore” i Instytutu Świeckiego Misjonarek od Królewskości Jezusa Chrystusa rozpoczął się proces beatyfikacyjny Armidy Barelli na szczeblu archidiecezji, który zakończył się w 1970 r. Następnie akta sprawy przesłano do Watykanu i tam proces trwał w latach 1992-2005. 1 czerwca 2007 Benedykt XVI zatwierdził dekret, ogłaszający sługę Bożą czcigodną. Cud za jej wstawiennictwem – uzdrowienie w 1989 kobiety, która w wyniku wypadku samochodowego doznała rozległych uszkodzeń ciała i zapadła w śpiączkę – uznano w 2009. A 20 lutego 2021 Franciszek wydał dekret potwierdzający ten fakt, otwierając w ten sposób drogę do beatyfikacji.