Życiorys, który wygłosił w czasie Mszy świętej pogrzebowej biskup senior diecezji świdnickiej. 

***

Świętej pamięci Siostra Maksymiliana urodziła się 23 grudnia1927 roku w Beskidzie Wyspowym, we wsi Żmiąca, w góralskiej chacie Katarzyny i Walentego Gołąb. W święto św. Jana Ewangelisty została ochrzczona i otrzymała imię Janina. Rodzina Gołębiów od sześćdziesiątych lat XVIII wieku żyła na „Gołej Górze", którą podarowała im sama św. Kinga w wdzięczności za wykucie krzyża do odbudowanego po pożarze w 1764 r. klasztoru w Starym Sączu. Siostra Maria Maksymiliana wspominała, że widziała w rodzinnym domu dokument nadania podpisany przez samą Panią Starosądecką.

Katarzyna i Walenty wpajali siedmiorgu dzieciom silną wiarę i miłość do ojczyzny. W góralskiej rodzinie Gołębiów, jak w soczewce, odbiły się historie polskich rodzin z początku XX wieku. Krewny ojca, wykształcony trudem całej rodziny, ks. dr Piotr Stach został prorektorem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Kuzyn Gołębiów, o. Franciszek Uryga, cysters z opactwa w Mogile, szerzył w rodzinnych okolicach oświatę rolniczą i zakładał sady z nowymi gatunkami drzew, dzięki którym góralskie gospodarstwa mogły się rozwijać. Jeden z braci Janiny, Stanisław, zginął przy wyrębie kanadyjskiej puszczy, dokąd wyemigrował "za chlebem". Fundusze przez niego zebrane rodzina przekazała na odbudowę powojennej Warszawy. Młodsza siostra Teresa nauczycielka, po II wojnie światowej, była przetrzymywana przez UB w ciężkich komunistycznych więzieniach jako więzień polityczny za działalność patriotyczną związaną z organizacją żołnierzy wyklętych. Przebywała m. in. na Montelupich w Krakowie i w bydgoskim Fordonie.

Dom rodzinny ukryty wysoko w górach stał się miejscem schronienia dla uciekinierów z Powstania Warszawskiego, polskich partyzantów, rodzin żydowskich, ale również dla prostych żołnierzy niemieckich uciekających przez Armią Czerwoną.

Tato Walenty zmarł podczas wojny i cały ciężar prowadzenia gospodarstwa spoczął na mamie, której od najmłodszych lat pomagała Janina podejmując wszelkie, czasami bardzo ciężkie prace. Młóciła cepami, chodziła do budowy okopów i mimo wybuchu wojny kontynuowała naukę na tajnych kompletach.

Po wojnie, mając 19 lat, wyszła mąż za starszego od siebie o 14 lat, Jana Czyżyckiego i zamieszkała w Ujanowicach. Włączała się czynnie w życie parafii. Należała do Papieskich Dzieł Rozkrzewiania Wiary, Żywego Różańca, Krucjaty Eucharystycznej. W ramach działalności Pomocników Parafialnych opiekowała się ubogimi i chorymi.

Nie mając własnych dzieci, najpierw wzięła pod opiekę chłopca Jakuba Puchala z rodziny ze strony męża, a kiedy ich opuścił, przygarnęła chłopca Stanisława Gołębia ze swej rodziny. Cała rodzina przeżyła wielką tragedię, kiedy Stasio zginął w lesie przygnieciony przez drzewo podczas wycinki. Następnie Janina podjęła się opieki nad niespełna rocznym Jackiem - siostrzeńcem osieroconym przez jej rodzoną siostrę - Teresę.

Kiedy mały Jacek podrósł na tyle, że mógł wrócić do rodzonego ojca, a mąż Jan zmarł, Janina wróciła do myśli z młodości o wstąpieniu do zakonu. Proboszcz rodzinnej parafii, zmarły w opinii świętości, ks. Bernardyn Dziedziak skierował ją do klasztoru Franciszkanek Najświętszego Sakramentu (dawna nazwa Klarysek od Wieczystej Adoracji), w którym od wielu lat przebywała jego rodzona siostra. Janina nie zastanawiała się długo. Opiekę nad gospodarstwem powierzyła bratu Władysławowi i wybrała się w podróż do Ząbkowic.

Poprosiła o przyjęcie do zakonu, pozostawiła swoje ukochane góry, dom i gospodarstwo, w którego utrzymanie włożyła tyle trudu, i 14 czerwca 1972 r. przekroczyła próg klauzury. Na obłóczynach 19 marca 1973 r. otrzymała imię siostry Marii Maksymiliany od Niepokalanej, które "wyprorokował" jej rodzony brat Władysław, gdy odprowadzał ją na pociąg, kiedy wyjeżdżała do Ząbkowic. Pierwsze śluby zakonne złożyła 3 maja 1975 roku, a profesję wieczystą 29 kwietnia 1980 roku. W klasztorze ofiarnie podejmowała różne trudne obowiązki, najdłużej, ponad 20 lat, była szafarką i troszczyła się o gromadzenie zapasów dla wspólnoty zakonnej. Na całą okolicę były znane jej niepowtarzalne w smaku babki piaskowe i drożdżowe bułeczki. S. Maria Maksymiliana w sposób szczególny ukochała życie modlitwy w klauzurze, której starała się nie opuszczać za wszelką cenę. Nawet poważne choroby leczyła domowymi, ale skutecznymi sposobami, byleby tylko uniknąć konieczności udania się do lekarza. Zawsze zadziwiała niesamowitą pamięcią. Recytowała wielostrofowe wiersze religijne i patriotyczne, których nauczyła się w młodości. Sama również układała okolicznościowe poezje na różne zakonne uroczystości. Przebijała z nich głęboka wiara s. Maksymiliany, jej ukochanie woli Bożej wyrażonej przez polecenia przełożonych oraz szczera miłości do Ojczyzny.

Z biegiem lat ubywało sił fizycznych, a siostra składała codzienny dar modlitwy i cierpienia z właściwą sobie prostotą serca i trzeźwością umysłu. Codziennie uczestniczyła we Mszy św. i spieszyła, kiedy tylko mogła, na adorację Najświętszego Sakramentu. Jeszcze w ostatnim dniu życia brała udział w Eucharystii i przyjęła Komunię św.. S. Maria Maksymiliana wstąpiła do zakonu w wieku 45 lat i dobry Bóg pozwolił jej przeżyć w Jego służbie jeszcze pół wieku. Zasnęła w Panu wieczorem 14 grudnia 2022 roku.

 Wraz z bp Decem zmarłą 19 grudnia 2022 r. klaryskę żegnali zaprzyjaźnieni księża, rodzina i wierni ząbkowickich parafii.