Ze świata

Opinie

Kryzys w oczach Ameryki

Reklama

Europie grozi cywilizacyjne samobójstwo, dlatego potrzebuje ona twórczej roli religii. Do takich wniosków doszli uczestnicy konferencji Acton Univeristy, poświęconej roli chrześcijaństwa w ekonomii, w Grand Rapids (Michigan) w USA.
„Odejście Europy od zasad wolnego rynku i zwrot w kierunku państwa dobrobytu to przyczyny europejskiego kryzysu ekonomicznego” - czytamy we wnioskach z konferencji. W Europie długofalowe bezrobocie jest cztery razy wyższe niż w USA, Europa ma też niemal o połowę niższe wskaźniki ekonomiczne.
Wśród prelegentów Acton Univeristy dominowało przekonanie, że Europa stoi obecnie przed koniecznością odejścia od modelu państwa dobrobytu socjalnego i redukcji zadłużenia, choć nie jest na to politycznie ani społecznie przygotowana. Europejczycy bowiem - w przeciwieństwie do Amerykanów - cenią sobie znacznie bardziej bezpieczeństwo ekonomiczne niż wolność.
Kryzys Europy ma też swoje demograficzne oblicze. Zdaniem analityków z Acton Institute, dowodem na to jest ujemny przyrost naturalny oraz fakt, że w 2050 r. będzie dwa razy więcej osób w wieku emerytalnym niż obecnie. Wprawdzie dziś na jednego emeryta w Europie przypada dwóch pracujących, ale za 40 lat proporcja ta będzie wynosić jeden do jednego.
Nie oznacza to jednak, że sytuacja jest beznadziejna. Przeciwnie, wielu spośród prelegentów - nawiązując do takich myślicieli jak: Michael Novak, Alasdair MacIntyre oraz Benedykt XVI (Joseph Ratzinger) - twierdzi, że to właśnie religia - szczególnie katolicyzm - ma obecnie do odegrania w Europie kluczową rolę.

Białoruś

Nowa katedra w Witebsku

Reklama

Konsekrowany przed dwoma laty kościół Pana Jezusa Miłosiernego w Witebsku na Białorusi został podniesiony do rangi katedry. Na uroczystości, które odbyły się 18 czerwca, przybył legat papieski kard. Robert Sarah - przewodniczący Papieskiej Rady „Cor Unum”. W procesji i Mszy św. uczestniczyli wierni i duchowni z Białorusi, Rosji, Polski, Niemiec, Włoch, Afryki i Ameryki Łacińskiej. Po procesji, która przeszła ulicami miasta z parafii Ducha Świętego do parafii Jezusa Miłosiernego, rozpoczęła się Msza św., której przewodniczył kard. Sarah. Na początku przeczytano list Kongregacji ds. Biskupów o ogłoszeniu kościoła Jezusa Miłosiernego katedrą diecezji witebskiej, a następnie - list kard. Tarcisia Bertone - sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej. W homilii kard. Sarah przypomniał tragedię Czarnobyla oraz czasy prześladowań ateistycznych oraz podziękował wiernym diecezji za zachowanie wiary i trwanie przy Chrystusie. Legat Ojca Świętego zwrócił uwagę na Eucharystię, która żywi Kościół i przemienia wierzących, czyniąc ich żywą pamiątką Chrystusa.
W uroczystości wzięli udział: abp Tadeusz Kondrusiewicz z Mińska, abp Marian Gołębiewski z Wrocławia, abp Paolo Pezzi z Moskwy, abp Zbignevs Stankeviès z Rygi, bp Marcjan Trofimiak z Łucka, bp Jan Sabiło z Charkowa, bp Aleksander Kaszkiewicz z Grodna, bp Kazimierz Wielkosielec z Brześcia.
W przeddzień uroczystości w parafii Jezusa Miłosiernego odbyło się sympozjum: „Rodzina, praca i świętowanie”. Był też koncert zespołów młodzieżowych, wystąpił m.in. klerycki zespół „Podych Ducha” z seminarium w Pińsku.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ks. Wiktor Misiewicz

Niemcy

W „Westfalskiej Częstochowie”

W 330-lecie istnienia sanktuarium Matki Bożej Królowej Pokoju w Neviges na terenie archidiecezji kolońskiej Polacy mieszkający w Niemczech przybyli do tej „westfalskiej Częstochowy”, aby wyrazić modlitewną wdzięczność za osobę, dzieło i beatyfikację Jana Pawła II. Hasłem tegorocznego pielgrzymowania ponad 2,5 tys. naszych Rodaków w dniach 18-19 czerwca było zawołanie „Totus Tuus”, a pielgrzymkę prowadził bp Wojciech Polak - delegat KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej.
Tradycja polskiego pielgrzymowania do Neviges sięga trudnych czasów wojennych i powojennych. 22 czerwca 1977 r. przybył tam kard. Karol Wojtyła w ramach pojednania polsko-niemieckiego. Ponownie przybył on do Neviges 23 września 1978 r. razem ze sługą Bożym kard. Stefanem Wyszyńskim, który pozostawił w darze dla sanktuarium obraz - kopię Matki Bożej Częstochowskiej. Trzy tygodnie przed konklawe kard. Karol Wojtyła zawierzył Królowej Pokoju sprawy Kościoła polskiego, Ojczyznę i przyszłego papieża.

Ks. Wiesław Wójcik TChr

Ludzie

Kard. George Pell

Metropolita Sydney kard. George Pell w specjalnym liście pasterskim ostrzegł, że prawo pozwalające na tzw. eutanazję dobrowolną czy zabójstwo z litości zamienia się szybko w powszechnie stosowaną eutanazję niedobrowolną, wbrew woli pacjenta. „Dzieje się tak dlatego, że właściwie nie sposób jest ustanowić zabezpieczenia prawne we właściwym miejscu, tak by nie stawało się to eutanazją niedobrowolną” - napisał.
Metropolita zwrócił też uwagę na to, że australijskie społeczeństwo kształtuje w coraz większej mierze sekularną wizję świata, która dominuje w mediach i w kulturze. W tym kontekście kard. Pell akcentuje ważną rolę, jaką mogą odegrać katoliccy lekarze, pielęgniarki, rodzice, nauczyciele i kapłani, których zadaniem jest rozjaśniać kwestie związane m.in. z takimi zjawiskami, jak aborcja czy klonowanie ludzi.

Cudzysłów

Obawiam się, że sytuacja w Grecji jeszcze się pogorszy. Staniemy się kolonią Unii Europejskiej. Inni będą decydować za nas. Dla mnie jako Greka jest to bardzo smutna perspektywa.
Abp Nikolaos Foskolos, metropolita Aten

Krótko

Barack Obama zapowiedział wycofanie żołnierzy z Afganistanu. W tym roku do domów wróci 10 tys. amerykańskich marines. W przyszłym roku kontyngent zmniejszy się o 23 tys. żołnierzy. Do 2014 r. odpowiedzialność za bezpieczeństwo mają przejąć Afgańczycy.

Udaremniono atak na ośrodek werbunkowy amerykańskiej armii w Seattle w stanie Waszyngton. Jak poinformował Departament Sprawiedliwości, FBI aresztowało dwóch mężczyzn, którzy przygotowywali ten atak.

Ban Ki Mun zostaje na drugą kadencję szefem ONZ. Byłego szefa południowokoreańskiej dyplomacji poparli wszyscy członkowie Zgromadzenia Ogólnego ONZ.

Jak informuje „Los Angeles Times”, od 1978 r., gdy w najludniejszym stanie Ameryki przywrócono karę śmierci, koszty związane z jej wykonywaniem wyniosły już ponad 4 mld dol. Egzekucja każdego z 13 straconych w tym czasie więźniów kosztowała średnio 308 milionów.

Liczba ofiar śmiertelnych zjadliwego szczepu pałeczki okrężnicy EHEC wzrosła do 43. W Niemczech zmarły już z powodu tej bakterii 42 osoby.

Grecki rząd uzyskał wotum zaufania w parlamencie, ale eksperci krytykują kolejną transzę unijnej pomocy dla Grecji, twierdząc, że tak naprawdę pomaga ona tylko bankom, które nierozważnie udzielały Grekom pożyczek.

Litewska ambasador w Polsce Loreta Zakarevièienė zarzuciła Polakom mieszkającym na Litwie brak lojalności wobec litewskiego państwa, przeciwstawiając ich Rosjanom, Żydom i Białorusinom.

Rosyjski Tu-134 runął na drogę w Karelii. 44 osoby, w tym siedmioro dzieci, zginęły w katastrofie samolotu pasażerskiego Tu-134 na północy Rosji. Uratowano ośmiu pasażerów. W stanie ciężkim znajdują się w szpitalach.

Prezydent Rosji Dmitrij Miedwiediew chce wycofania z eksploatacji samolotów produkowanych w ZSRR. To reakcja na ostatnią katastrofę Tu-134.

Strony informacyjne opracowano na podstawie doniesień korespondentów własnych, wiadomości Radia Watykańskiego, KAI i BP KEP.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”