Reklama

Niedziela Podlaska

20. Ekumeniczny Wieczór Kolęd

Niedziela podlaska 5/2014, str. 2

[ TEMATY ]

kolędowanie

Teresa Modzelewska

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Już po raz 20. Gminny Ośrodek Kultury w Boćkach zorganizował spotkanie z pieśniami świątecznymi, śpiewanymi w różnych językach, granymi na różnych instrumentach, przez ludzi różnych wyznań. Tradycyjne już kolędowanie miało miejsce w sali gimnastycznej miejscowego Zespołu Szkół. Sala pękała w szwach, bo impreza cieszy się dużą popularnością od lat. Jak wyjaśnił prowadzący koncert Mateusz Sacharzewski, „ekumenizm to postawa pełna tolerancji i szacunku wobec bliźnich i ich tradycji religijnych”. I w takim też duchu przebiegał cały wieczór.

Na scenie wystąpiły: chóry Zespołu Szkół w Boćkach, Szkoły Podstawowej w Andryjankach, parafii prawosławnej w Boćkach; zespoły – „Kuranty” i „Wasiloczki” z Bielska Podlaskiego; 3-4-latki z przedszkola boćkowskiego i klasa III grająca na flażoletach z Bociek; grupa młodzieży z Ruchu Światło-Życie i grupa dziewcząt, członkiń zespołu „Ranok” z Bielska Podlaskiego; seniorki z klubu Róże Jesieni; solistka Ewa Lipińska; orkiestra OSP Boćki i boćkowskie „Klekociaki”. „W moim domu – mówił Stanisław Derehajło, wójt gminy Boćki – odkąd pamiętam, w wigilijny wieczór śpiewanie kolęd rozpoczynał zawsze ojciec. I tak śpiewaliśmy, aż prześpiewaliśmy wszystkie znane nam kolędy. I tak śpiewamy do dziś, dziękując za życie, za zdrowie, za rodzinę i za pracę”. „Większość naszego repertuaru to piosenki, pieśni białoruskie, ukraińskie, rosyjskie i polskie – opowiadała Alina Niegierewicz, dyrygentka bielskich „Kurantów”. – Kiedy przychodzi czas świąteczny, to śpiewamy również kolędy. W obrządku wschodnim jest tak, że kolędy śpiewane są a cappella. Natomiast pozostały repertuar śpiewamy najczęściej z towarzyszeniem dwóch akordeonów”. Cechą charakterystyczną kolęd w tradycji wschodniej jest to, że one są wielogłosowe i można powiedzieć, akompaniamentem jest drugi głos. Śpiewane są na trzy, cztery głosy, więc to brzmienie jest bardzo bogate. „Przygotowanie takiej imprezy to zawsze dużo pracy dla takiego małego ośrodka kultury jak nasz, ale było warto!” – mówiła Marta Tymińska-Malinowska, dyrektor GOK. Dzięki takiemu wydarzeniu świąteczny czas w Boćkach, gdzie obok siebie żyją wyznawcy katolicyzmu i wyznawcy prawosławia, staje się bogatszy.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2014-01-30 09:38

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

DWML zakończyły koncerty kolęd

Niedziela podlaska 4/2015, str. 2

[ TEMATY ]

kolędowanie

Ks. Artur Płachno

Koncerty DWML stanowią prawdziwą ucztę duchową

Koncerty DWML stanowią prawdziwą ucztę duchową
Drohiczyńskie Warsztaty Muzyki Liturgicznej zakończyły cykl koncertów kolęd, które odbywały się w parafiach diecezji drohiczyńskiej i sąsiednich. Od 26 grudnia 2014 r. do 11 stycznia br. wystąpiły one w parafiach: Wyrozęby, Łubin Kościelny, Kożuchówek, Topczewo, Skibniew, Bielsk Podlaski – parafia pw. Miłosierdzia Bożego, Sokołów Podlaski – parafia pw. Miłosierdzia Bożego, Ugoszcz, Nieciecz, Węgrów – parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, Grodzisk k. Sterdyni, Dziadkowice, Zembrów, Boćki, Ceranów, Bielsk Podlaski – parafia pw. Najświętszej Opatrzności Bożej, Małkinia – parafia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa, Drohiczyn, Śledzianów, Perlejewo, Łosice – parafia pw. św. Zygmunta oraz Tokary. Na koncercie w Śledzianowie obecny był biskup drohiczyński Tadeusz Pikus.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Konferencja Episkopatu Włoch zapowiada otwarcie szpitala w Gazie

2025-10-01 13:22

[ TEMATY ]

szpital

Gaza

PAP/EPA/MOHAMMED SABER

Sekretarz generalny włoskiego episkopatu, abp Giuseppe Baturi, udał się w ostatnich dniach do Ziemi Świętej, aby okazać solidarność z lokalnym Kościołem. Podczas wizyty ogłoszono projekt otwarcia szpitala w Gazie, we współpracy z Łacińskim Patriarchatem Jerozolimy, będący odpowiedzią na poważny kryzys zdrowotny.

Przedstawiciel Konferencji Episkopatu Włoch zaniósł mieszkańcom przesłanie solidarności i braterstwa. Kard. Pierbattista Pizzaballa, łaciński patriarcha Jerozolimy, wyraził głęboką wdzięczność za wsparcie otrzymane od włoskich Kościołów, podkreślając znaczenie konkretnych gestów i empatii w czasie samotności i opuszczenia.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję