To wielka radość, że od 300 lat mamy tę świątynię, Dom Boży, że mieszkamy pod jednym dachem z Panem Jezusem. I pomimo że wiele zakonów zostało w ciągu różnych tragicznych wydarzeń w czasach zaborów zlikwidowanych, my istniejemy w bliskości Jezusa Cierpiącego. To miejsce przyciąga jak magnes. A jego tajemnica tkwi w tej odczuwalnej bliskości Jezusa Cierpiącego, który przeżywa to, co przeżywają ludzie w różnych swoich dramatach, w chorobie, w utracie swoich najbliższych, w odrzuceniu, w cierpieniu. Wzruszający jest ten bezmiar miłości Jezusa Chrystusa, który za mękę i śmierć odpowiada nam bezmiarem swojego miłosierdzia. Ta Miłość obdarza hojnie wszystkich przybywających swoimi łaskami od wielkich, które ocierają się o cuda medyczne, jak uzdrowienia z choroby, poprzez te codzienne, jak choćby znalezienie pracy. Przez świadectwa osób obdarowanych w tym miejscu widać obecność Boga w naszych sprawach, nawet tych drobnych – mówiła matka przeorysza imbramowickiego klasztoru s. Faustyna Maria Przybysz. – Nasza obecność w klasztorze jest dla mieszkańców wsparciem duchowym i otuchą – podkreślała przełożona. Wyraziła wdzięczność za hojność, dobroć i zaangażowanie wielu dobrodziejów i przyjaciół klasztoru w przygotowanie obchodów.

Jubileuszowi towarzyszyły: wystawy, warsztaty dla dzieci, przedstawienia teatralne, koncerty, inicjatywy o charakterze modlitewnym, Godzina Miłosierdzia, Jerycho Różańcowe, konferencja naukowa oraz liczne spotkania z zaproszonymi gośćmi. W Spichlerzu Kultury zaaranżowano dwie sale przeznaczone na warsztaty, koncerty, konferencje. W kawiarence można było skosztować kawy i pysznych wypieków przygotowanych na tę okazję, a w ten sposób wesprzeć dzieła norbertanek. Przychodziło wiele osób, widać, jak takie miejsce z małą kawiarenką jest potrzebne.

Goście mieli okazję wysłuchać pięknego koncertu muzyki dawnej. Perły muzyki barokowej brzmiały w tym wnętrzu wyjątkowo, oddając klimat kościoła i klasztoru wzniesionego z wielkim kunsztem według projektu Kacpra Bażanki.

Wyjątkowa była również ekspozycja zawierająca stare urządzenia i maszyny, pomoce dydaktyczne, mapy, narzędzia codziennego użytku wykorzystywane w szkole norbertanek. Na fotografiach odnajdziemy klasy panien, wychowanek szkoły sióstr norbertanek, które zdobywały w tych murach przygotowanie do zawodu, nabywały wiedzę i umiejętności i były wychowywane w duchu wartości chrześcijańskich.

Centralne uroczystości odbywały się 31 sierpnia. Zgromadzeni na placu tuż przed bramą wejściową goście obejrzeli spektakl historyczny przygotowany przez Teatr Słowa i Tańca z Krakowa, ilustrujący wydarzenia sprzed trzech wieków – dzień konsekracji kościoła zapisany przez ksienię Grothównę. Tym razem to biskup kielecki symbolicznie otworzył podwoje świątyni, wprowadzając wraz z duchowieństwem wiernych.

Mszy św. z udziałem kilkudziesięciu kapłanów przewodniczył bp Jan Piotrowski, który także wygłosił homilię. Wraz z konwentem norbertanek obecnych na zakonnym chórze, podczas Eucharystii w modlitwie jednoczyli się biskup diecezji sosnowieckiej Piotr Skucha oraz generał Zakonu Norbertańskiego opat generalny Zakonu Kanoników Regularnych Premostratensów Thomas Anton Handgrätinger, osoby życia konsekrowanego, licznie zgromadzeni goście, mieszkańcy Imbramowic i okolic.

W homilii ksiądz biskup tłumaczył, że jubileusz jest „czasem ożywiania i umacniania wiary, ale i przypomnieniem minionych wydarzeń po to, by czas aktualny zamieniać w Kairos, wykorzystując go do duchowego wzrostu”. Wyjaśnił, że to nie mury świątyni, ale ludzkie serce jest najbardziej godnym mieszkaniem Boga i że „Jezus chce przychodzić do każdego ze swoim darem łaski, miłosierdziem, przebaczeniem i pokojem, ale Jego miłość potrzebuje naszej wiary”. Nawiązał do początków klasztoru. – Biskup Iwo Odrowąż podarował przestrzeń ciszy i modlitwy, kontemplacji i adoracji Najświętszego Sakramentu – podkreślił. Mówił też o obecności sióstr, które od wieków składają swoje wyznanie wiary. Odczytują autoportret Jezusa, który o sobie powiedział: „Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem”. Ta oblubieńcza miłość od Jezusa pozwala im trwać w misyjnym sercu Kościoła poprzez nieustanną modlitwę, wyrzeczenie się siebie. To życie sióstr staje się w ten sposób błogosławieństwem dla całego świata – zaznaczył. Wskazywał na wielkie dziedzictwo kulturowe, materialne i duchowe klasztoru. Hierarcha podziękował Bogu za dar tego miejsca, za wytrwałą modlitwę sióstr, za ich ciche świadectwo wiary. Życzył, by piękno życia sióstr i tego miejsca wybrzmiewało wdzięcznym Magnificat. Z okazji jubileuszu bp Jan Piotrowski przekazał siostrom pozłacany kielich.

Głos zabrał również ojciec generał Handgrätinger. – Od 300 lat ta świątynia jest miejscem modlitwy, adoracji, sprawowana jest tutaj ofiara Mszy św. Tutaj otrzymuje ten, kto prosi; kto szuka – znajduje, a kołaczącemu otwierają. To miejsce jest święte ze względu na Boga, który jest święty i niedościgniony. Tłumaczył, że życie braci i sióstr norbertanek związane jest z ołtarzem i z Chrystusem, wyrazem tego są śluby zakonne, które składane są na ołtarzu. Zwracając się do sióstr, dziękował im „za wierność życiu zakonnemu, za wierność temu miejscu, za życie poświęcone Bogu pracą i modlitwą” i tłumaczył, na czym polega wartość wspólnoty zakonnej, którą trzeba codziennie budować poprzez wzajemne przebaczenie, szacunek i zaangażowanie. – Spoiwem tej wspólnoty jest zawsze nasz Pan – mówił generał zakonu z Austrii. Podziękował biskupowi kieleckiemu za szczególną troskę i opiekę nad siostrami i ich klasztorem.

Pierwotna świątynia, wybudowana z fundacji Iwo Odrowąża, została strawiona przez pożar w 1710 r. Z inicjatywy charyzmatycznej i bardzo zasłużonej dla Imbramowic ksieni Zofii Grothówny kościół wraz zabudowaniami został szybko dźwignięty z ruin. Świątynia w całości zaprojektowana przez słynnego polskiego architekta Kaspra Bażankę urzeka odwiedzających harmonią wnętrza, choć z zewnątrz wygląda dużo skromniej. O norbertańskim dziedzictwie tego miejsca przypominają liczne i bardzo udane wyobrażenia malarskie ilustrujące świętych norbertańskich, sceny rzezi zakonnic z klasztoru w Witowie. To dzieła wybitnego malarza Wilhelma Włocha.

W sercu prezbiterium, tuż przy tabernakulum, znajduje się otoczony wielkim kultem XVII-wieczny obraz Pana Jezusa Konającego, namalowany farbami olejnymi na płótnie. Szkarłatna szarfa ze skargą Chrystusa „Zobacz grzeszny com wycierpiał zatwe grzechów złości. Z przyczyn ich otuż bok mój otwartey miłości” odsyła każdego wpatrującego się w cudowny wizerunek do kontemplacji miłości Chrystusa do każdego grzesznika. To przed Jego zbolałym obliczem otwierają się ludzkie serca na dary i niezliczone łaski, jakich udziela od wieków z tego miejsca Bóg. Od 30 listopada 2003 r. dekertem bp. Kazimierza Ryczana kościół klasztorny Sióstr Norbertanek został ogłoszony sanktuarium Męki Pańskiej. W każdy pierwszy piątek miesiąca wierni gromadzą się z siostrami na specjalnej nowennie, by wypraszać łaski i modlić się w pozostawionych w kościele intencjach. Nawiedzający go w Niedzielę Palmową mogą otrzymać łaskę odpustu zupełnego.

Kopia wizerunku Chrystusa Konającego została umieszczona w poświęconej przy okazji jubileuszu przez bp. Piotrowskiego nowej kaplicy Wieczystej Adoracji, jaka powstała przy wyremontowanym domu rekolekcyjnym, przygotowanym na ok. 50 miejsc. Przez cały czas trwania obchodów wierni gromadzili się w kaplicy na Jerycho Różańcowe. Adoracja trwała nieustannie.

Norbertanki klauzurowe przebywają tutaj nieprzerwanie od ponad 780 lat. To jeden z najstarszych klasztorów norbertańskich na ziemiach polskich. Obiekt ufundował ok. 1226 biskup krakowski Iwo Odrowąż. Wspólnota liczy obecnie 12 sióstr. Po raz pierwszy w historii klasztoru wśród nich są również dwie siostry rodzone: Andżelika i Ewa.